بهنوش خرم‌روز: در سال 2002/ 1381، متیو روزن موفق شد بورسیه ناسا را برای مطالعه روی تاثیر جاذبه بر شش‌های انسان دریافت کند. پیش از او بسیاری از محققین نحوه تنفس و عملکرد شش‌ها را با استفاده از ام.آر.آی نشان داده بودند، اما همه این اطلاعات در حالی جمع‌آوری شده بود که فرد مورد مطالعه به پشت در دستگاه ام.آر.آی دراز کشیده بود.
روزن به دنبال اطلاعات تازه‌ای بود. او می‌خواست بداند که وقتی یک انسان ایستاده، شش‌هایش چه‌طور عمل می‌کنند و هوا در این حالت چه طور در سیستم تنفسی جریان می‌یابد. به همین دلیل این فیزیکدان دانشگاه هاروارد اسکنری ساخت که میتواند در هر حالتی، ریه‌های فرد را نشان دهد.
ام.آر.آی معمولی، میدانی مغناطیسی به وجود می‌آورد که هیدروژن موجود در مولکول‌های آب درون بافت‌های بدن را به یک سمت جهت می‌دهد و آنها را به تابشی خاص وادار میکند. رایانه این مولکول‌های جهت‌داده شده را تشخیص داده و بر اساس آنها تصویری 3بعدی از اندام‌های بدن تهیه میکند. محققین برای مشاهده حرکت هوا درون ریه‌های افراد، از آنها می‌خواستند که گاز هلیوم مغناطیسی‌شده را تنفس کنند. مولکول‌های هلیوم تحت میدان مغناطیسی ام.آر.آی منظم می‌شوند و دستگاه میتواند مسیر عبور آنها را به تصویر بکشد.
بدین ترتیب، روزن موفق شده ابزاری ارزان‌قیمت بسازد که به دلیل هزینه پایینش، بسیاری از متخصصین می‌توانند آن را تهیه کنند و در تشخیص بسیاری از بیماری‌های تنفسی، قبل از این که به مرحله‌ای دشوار برسند، از آن استفاده کنند. خود روزن درباره این دستگاه می‌گوید: «به ندرت پیش می‌آید که دستگاه ارزان‌تر از دستگاه گران‌تر به درد بخورتر باشد!»
بسیاری از کلینیک‌های پزشکی اعلام کرده‌اند که می‌خواهند یکی از ام.آر.آی‌های روزن را خریداری کنند و روزن امیدوار است که تا 5 سال آینده بتواند این دستگاه را برای فروش آماده کند. گفته می شود که هیج ابزار دیگری نمی‌تواند به اندازه ام.آر.آی روزن، جزییات جریان هوا درون ریه‌ها را نشان دهد.