مهمترین بخش های این یادداشت به این شرح است:
* عالمانی هستند که بیشتر نوید می‌دهند تا بترسانند. بیشتر اجازه می‌دهند تا منع کنند. بیشتر لبخند می‌زنند و کمتر اخم می‌کنند.
و بر عکس، عالمانی هستند... . اینها، "عالم ربانی" یا "آیت‌ا..." نیستند.
* بنا بر منطق "تقوا"، و مضمون "اجتناب السیئه خیر من اکتساب الحسنه"، آنان که فقط امید می‌دهند خطرناک‌ترند. آنان که فقط امید می‌دهند، خطرناک‌ترند. آنان که الکی اهل بخیه هستند، خطرناک‌ترند. بسیار خطرناکند، عالمانی که فقط امید می‌دهند، ولی نمی‌ترسانند؛... عالمانی که شب‌های "احیاء"، بیش از بیداری، مجوز خواب صادر می‌کنند؛... عالمانی که اهل بخیه و سلم‌اند، و به غاصبان بیت‌المال اخم نمی‌کنند؛... عالمانی که فقط به توسعه فکر می‌کنند و خشمی در مقابل بی‌عدالتی در خود حس نمی‌کنند؛...
* خلاصه، یک جامعه دینی، به "آیت‌ا..." و "عالم ربانی" واقعی احتیاج دارد تا ارتباط درست و متعادلی بین مردم و خدا برقرار کند.