کاریکاتور به نوبه خود یک تصویر همانند عکس یا نقاشی است؛ تصویری ساده اما تکامل یافته. تکامل یافته از نظر شدت رسانندگی! و ساده از نظر کاهش یافتن خطوط.
در واقع کاریکاتور نسبت به دیگر انواع تصویر که رقیبان همیشگی آن بودند، به سرعت توانست جای خود را در رسانه‌ها بیابد و ماندگار شود. این هنر در آغاز بدون ادعا بود و موقعیتی همچون چاشنی و ادویه داشت! ولی با خلق و ایجاد نقش‌های بسیار کلیدی و حساس در عرصه هنر، از پیشروان بدون رقیب انواع تصویر شد.
بی‌شک، کاریکاتور ژورنالیستی بیش از انواع دیگر آن توانست جایی برای خود پیدا کند و گذشته از دارا بودن سبک‌های متفاوت، به تدریج در جرگه قوی‌ترین رسانه‌ها درآمده است.
علت اهمیت یافتن کاریکاتور نیز بر خلاف تصور موجود صرفا بر اثر نقش تصویری آن نیست بلکه به موجب پیام رسانی بسیار زیرکانه‌اش بوده و هست.
در ماجرای هولوکاست، علیرغم تمام تدابیر، امکانات و حجم عظیم تبلیغات جهانی به کار گرفته شده جهت اثبات این واقعه دروغین که صدها مورخ برجسته و متخصص با ارائه اسنادی که هیچ صاحبنظری نمی‌تواند در صحت آنها کمترین تردیدی روا دارد به روشی کاملا علمی اثبات شد که ماجرای هولوکاست و کوره‌های آدم‌سوزی، اتاق‌های گاز، قتل عام شش میلیون یهودی و هر آنچه صهیونیست‌ها در این باره ادعا می‌کنند دروغ محض و یک داستان ساختگی است که واقعیت آن با وجود این اسناد زیر سئوال رفته است و کاریکاتور، وسیله‌ای شد تا رسواگرانه‌ترین نقش را ایفا نماید. در ایران نیز، در سال‌های اخیر اتفاقات خوبی در حوزه کاریکاتور رخ داده و ما شاهد رشد بسیار خوبی در این رسانه بوده‌ایم.
حضور هنرمندان فرهیخته کاریکاتوریست از 61 کشور دنیا در مسابقه کاریکاتور هولوکاست، خود بیانگر توانایی این رسانه بی‌بدیل بود، مسابقه‌ای که خود رسواکننده‌ترین وسیله شدن برای یک ادعای تاریخی.
رییس خانه کاریکاتور و کاریکاتوریست
ت