فرهاد فخرالدینی زحمت زیادی برای راه‌اندازی ارکستر ملی ایران متحمل شد و بعد از فعالیت‌های گسترده و تلاش‌های زیادی که در این زمینه داشت موفق شد ارکستری با عنوان مهم ارکستر ملی ایران راه‌اندازی کند؛ ارکستری که شاید اگر برخی نقص‌ها را نداشت می‌توانست بسیار موثرتر ظاهر شود.
از ابتدای شروع به کار ارکستر ملی ایران به این مسئله اعتقاد داشتم که این ارکستر با مشکل رپرتوار روبروست و اگر تلاش بر این است با ارکستری سمفونیک روبرو شویم باید نوعی از موسیقی در آن اجرا شود که درخور موسیقی چندصدایی باشد.
ارکستر ملی ما ابتدا باید ماهیت کاری خود را به دست می‌آورد و می‌توانست تعریف درستی از کار خود ارائه دهد؛ با توجه به چگونگی شروع به کار این ارکستر رسیدن به این مرحله که برنامه‌ها با مشکلاتی روبرو شود قابل پیش‌بینی بود، زیرا این ارکستر آن فرم و شکل ارکستر سمفونیک را به دست نیاورده بود و این کاستی سال‌ها آن را همراهی می‌کرد.
به نظر می‌رسد ارکستر ملی با هدف زنده کردن خاطرات ارکستر گل‌های رنگارنگ راه‌اندازی شد؛ ارکستری که فرهاد فخرالدینی تجربه رهبری آن را داشت و شاید همان تجربه موجب شد تا انگیزه راه‌اندازی ارکستر ملی را به دست آورد.
ویژگی ارکستر گل‌های رنگارنگ این بود که در آن گروهی از نوازندگان خاص و بنام گرد هم آمده بودند و بر این اساس نیز نتیحه کار آنان بسیار قابل توجه بود و خاطره‌انگیز است. تکرار خاطرات آن ارکستر نیازمند گرد هم آمدن همان گروه بود که متاسفانه اغلب آنان دیگر در بین ما نیستند و یا جایگزین کردن افرادی در حد و اندازه آنان که این هم کار بسیار دشواری بود.
ارکستر ملی ایران به عنوان ارکستری که تقریباً به صورت سمفونیک کار می‌کرد باید به دنبال اجرای آثار ایرانی می‌رفت و کارهای ایرانی‌تر سفارش می‌داد و آن را اجرا می‌کرد تا به ماهیتی که از آن انتظار می‌رفت نزدیک می‌شد و توقعات را برآورده می‌کرد.
با وجود این انتقادها باز هم نمی‌توان جای خالی ارکستر ملی ایران را حس نکرد؛ به هر حال زحمات زیادی که برای آن کشیده شد و کارهایی که در این ارکستر انجام شد برای موسیقی ایران اهمیت داشت و در نتیجه نمی‌توان ارزش‌های آن را نادیده گرفت.
هرچند دیگر نه جلسه‌ای برای شکل‌گیری مجدد ارکستر ملی تشکیل می‌شود و نه صحبتی از آن به میان می‌آید، اما به نظر می‌رسد اگر قرار باشد روزی دوباره موسیقی ایران دارای ارکستر ملی شود بعضی نکات که تاکنون نادیده گرفته شده رعایت شود و برنامه‌ای دقیق‌تر برای این ارکستر پراهمیت داشته باشیم.
رفع مشکل رپرتوار ارکستر ملی یکی از نکات اساسی است؛ از نگاه من ارکستری در این حد و اندازه باید حالت سمفونیک داشته باشد و 50 تا 60 نوازنده برای آن بنوازند تا به این ترتیب کیفیت مورد نظر تا حدود زیادی به دست آید و در کنار آن ساخت قطعه‌هایی ایرانی سفارش داده شود تا انتظاراتی که از ارکستر ملی می‌رود برآورده شود.
143 / ت