واقعیت این است که ورزش و بخصوص فوتبال در کشور ما یک حرکت اجتماعی رو به پایین است. همانطور که می‌بینیم در نشریات زرد، نوع پرداخت به سینما در حد توجه به ظاهر و ماشین هنرپیشه‌هاست. محتوای فوتبال ما هم به تفکر زرد تبدیل شده است. نشریات ورزشی به وضوح نشان‌دهنده سطح فرهنگی واجتماعی فوتبال در جامعه ما هستند. نحوه استقبال مخاطبان از فیلمهای ورزشی اکران شده نیز نشان می‌دهد که رویکرد مخاطب به این آثار چگونه است. «مثلث آبی» که راه به اکران نیافت و بدون فرصت اکران وارد شبکه نمایش خانگی شد.
«فوتبالیست‌ها» هرچند امکان اکران به دست آورد، برای مخاطب جذابیت نداشت و نشان داد تماشاگر حوصله دیدن فوتبالیست‌ها را روی پرده ندارد. چگونگی استقبال از فیلمهای ورزشی نشان می‌دهد مخاطب نمی‌خواهد رسانه خود را عوض کند. او ترجیح می‌دهد اخبار مربوط به جابه‌جایی بازیکنان و... را بدون هیچ بار دراماتیک بشنود. تماشاگران حتی حضور ستارگان ورزشی را در فیلم‌ها نمی‌پسندند. فوتبال و در کل ورزش لذت لحظه‌ای دارد که پس از یکسال طی شدن مراحل تولید فیلم نمی‌تواند همچنان همان جذابیت را برای بیننده خود به همراه داشته باشد. در میان فیلمهای ورزشی تولید شده با موضوع فوتبال در سینمای ایران «آفساید» به کارگردانی جعفر پناهی یک استثنا است. «آفساید» به مسئله‌ای اجتماعی و حضور زنان در استادیوم می‌پردازد.
در کنار این سوژه اجتماعی شاهد نوعی پرداخت دیگرگونه و غیرورزشی در فیلم هستیم، بنابراین «آفساید» صرفاً یک فیلم ورزشی نیست. به وضوح می‌بینیم که فیلمسازان سرشناس علاقه چندانی به ساخت فیلمهای ورزشی ندارند و این مسئله نشان‌دهنده هوشمندی فیلمسازان صاحب سبک ماست. آنها می‌دانند این حیطه تماشاگرپسند نیست و محدودیت‌هایی دارد. شناخت آنها از مخاطبان باعث می‌شود این نکته را دریابند که تمایل مخاطب به ورزش در حد نشریات ورزشی جواب می‌دهد و نیازی به تولید فیلم در این زمینه نیست.