یک رستوران (تالار پذیرایی) در آستانه تعطیلی در فیلم «بیست» مدلی کوچک از طبقه کارگری در ایران است. «بیست» به عنوان سومین فیلم بلند سینمایی عبدالرضا کاهانی قطعه‌‌ای از واقعیت و درامی تلخ درباره امیدها و ترس‌های کارکنان و رابطه بسیار محتاطانه آنها با صاحب رستوران است. کارگردانی ای روان، نقش‌آفرینی ظریف، گروه بازیگران خوب فیلم و فیلمنامه‌ای بسیار انسانی باعث شده داستان «بیست» به لحاظ جهانی قابل درک باشد. فیلم کاهانی از یک سو یادآور کلاسیک‌های نئورئالیستی ایتالیایی و از سوی دیگر شبیه «کافه ترانزیت» فیلم تحسین‌شده کامبوزیا پرتوی است و به همین دلیل می‌تواند در سطح جهانی با استقبال روبه‌رو شود.
عنوان نه چندان مهیج فیلم اشاره به تعداد روزهای مانده به تعطیلی رستوران و فرصتی دارد که سلیمانی صاحب رستوران به کارکنان داده است. او می‌خواهد تالار را ببندد، برای اینکه بخصوص این اواخر بیش از آنکه میزبان مراسم عروسی باشد محل برپایی مراسم عزا بوده است و او را تا حد بیماری دچاروضع نامساعد افسردگی کرده است.
طبعاً این تصمیم باعث نگرانی کارکنان او می‌شود که مدت‌هاست در این رستوران کنار هم کار می‌کنند و عملاً یک خانواده شده‌اند. این تالار بیش از آنکه جایی برای امرار معاش آنها باشد محل زندگی آنهاست. کارکنان که نگران آینده خود هستند، برای منصرف کردن سلیمانی دست به کارهای مختلف می‌زنند. در همان حال که ضرب‌الاجل تعیین‌شده بر وخامت اوضاع می‌افزاید - تمهیدی که کاهانی در فیلم «آن جا» برنده جایزه از جشنواره تسالونیکی به کار برد - فیلمنامه بسیار دقیق فیلم ایران معاصر را مورد توجه قرار می‌دهد. گواینکه به نظر می‌رسد داستان فیلم می‌تواند در هر شهر بزرگ جهان سومی دیگر نیز روی بدهد. سبک کارگردانی کاهانی نگاه مشاهده‌گر و سبک روایی مطمئن او را برجسته می‌کند و در همان حال او اجازه می‌دهد داستان و ارتباط بین شخصیت‌ها از طریق صحنه‌های تقریباً بی‌کلام با ضرباهنگ بالا شکل بگیرد.
شیوه کنار هم قرار گرفتن شخصیت‌ها یا تنهایی‌های آنها و نگاهشان به یکدیگر، با کمک فیلمبرداری درخشان مسعود سلامی - که به آرامی بین آشپزخانه، زیرزمین، راه‌های باریک و جلوی خانه در حرکت است- ارزش پیدا می‌کند و در همان حال که مشخص می‌شود صاحب بداخلاق رستوران قلبی از طلا دارد، پرویز پرستویی به نقش سلیمانی بیش از پیش شهرت خود را به عنوان یکی از بهترین و تواناترین بازیگران سینمای ایران تثبیت می‌کند. ترانه‌ها و موسیقی حزن‌انگیز فیلم نیز بر بار تکنیکی آن می‌افزاید.
روزنامه ورایتی/ 6 جولای
تاریخ انتشار: ۲۲ تیر ۱۳۸۸ - ۰۷:۵۵
آلیسا سایمن
منبع: خبرآنلاین