علایی نوشته است : سالیان درازی است که اکثر کشورهای عربی چه با اسم جمهوری و چه با اسم پادشاهی با حکومت های استبدادی و خشن اداره می شوند. ویژگی مشترک این حکومت ها این است که وقتی فردی در رأس دولت قرار می گیرد دیگر حاضر به ترک قدرت و کنار رفتن از حاکمیت نیست و خود را بهترین تأمین کننده خواسته‌های مردم و منافع ملی کشور می داند. در این کشورها هر نوع مخالفت با رئیس حکومت و یا مخالفت با سیاست های حاکم بر کشور براندازی تلقی شده و اصولا حق مخالفت با دولت عملا به رسمیت شناخته نمی شود.
وی افزوده است : هیچ سازوکاری برای کنار گذاشتن قانونی افراد در رأس حکومت وجود ندارد و تنها مرگ و یا کودتا و یا حرکت های گستردة مردمی می‌تواند به عمر آنها پایان دهد. این روسا به حکومت های 20 ساله و 30 ساله هم قانع نیستند و تمایل دارند تا آخر عمر در رأس کشور خدمتگزار مردم باشند.
علایی درباره اعتراضات اخیر در مصر و تونس نوشته است : اگر به شعارهای مردم چه آنان که با ندای الله اکبر به خیابانها آمدند و چه آنها که با مرگ بر دیکتاتور به تظاهرات پرداختند بنگریم چند خواسته بیشتر نیست که اهم آنها عبارتند از: کنار رفتن حکومت های فاسد مادام العمر، برگزاری انتخابات آزاد به گونه‌ای که مردم بتوانند با خواست خود افرادی را به حکومت بنشانند و هرگاه که آنها را نپسندیدند از کار برکنار کنند، آزادی دین و انجام آزادانه مناسک مذهبی، آزادی بیان، مطبوعات و رسانه ها، عدم وابسته بودن حکومت به قدرت های بیگانه و.....آیا این ها چیز بدی است؟ حضور مردم کشورهای مصر، تونس و یمن در خیابانهای این کشورها، تحول عظیمی است که اگر به خوبی دنبال شود و به ثمر برسد می تواند دنیای جدیدی را در خاورمیانه رقم بزند و در چنین شرایطی است که مردم فلسطین هم می توانند انتظار داشته باشند با انتفاضه جدیدی خود را از زیر سلطه اسرائیل نجات دهند.
متن کامل مطلب وی را اینجا بخوانید.