در سرمقاله این روزنامه آمده است:
در دولت نخست احمدی‌نژاد، او حتی دعوت فائو برای شرکت در اجلاس ایتالیا که تنها سران دو یا سه کشور آن هم در حد زیمبابوه در آن حضور داشتند را رد نمی‌کرد؛ حتی اگر این حضور به حاشیه‌سازی‌های فراوان خبری درخصوص عدم ملاقات مقامات ایتالیایی - کشور میزبان- با او مـنجر می‌شد. در دوره اول، احمدی‌نژاد در اقدامی غیرمتعارف، همه‌ساله در اجلاس مجمع عـمومی سازمان ملل شرکت می‌کرد و حتی علیرغم انتقادات فراوان، در جمعی حاضر می‌شد که قطعنامه آن، حاوی تکرار پرگویی سران عرب بر علیه حاکمیت ایران نسبت به جزایر سه‌گانه بود. اما بعد از انتخابات 22 خرداد،احمدی نژاد تنها به روسیه سفر کرد و از حضور در دو مجمع مهم - اجلاس سران آفریقا و نشست سران جنبش عدم تعهد - خودداری کرد. نکته مهم در این میان آن است که احمدی‌نژاد و همکارانش در دوره اول مسئولیت، تأکید زیادی بر گسترش روابط ایران با آفریقا داشتند. این تأکید هزینه‌های زیادی برای ایـران داشت و ظاهراً تنها دستاورد آن بـرای کـشـورمان ابراز شادمانی سران برخی کشورهای آفریقایی از کمک‌های ایران بود. اما در روزهای پایانی مسئولیت دولت نهم، هنگامی که فرصتی پیش آمد تا مواضع ایران در جمع سران آفریقا مطرح شود به طور ناگهانی خبر لغو سفر در اختیار رسانه‌ها قرار گرفت. عدم حضور احمدی‌نژاد در اجلاس سران جنبش عدم تعهد را شاید بتوان از جهاتی مهم‌تر از لغو سفر او به لیبی - محل برگزاری اجلاس سران آفریقا - دانست. زیرا میزبانی اجـلاس عدم تعهد به عهده کشوری بـود کـه احــمــدی‌نــژاد دو ســال قــبــل در اظـهارنظری غـیـرکـارشناسی، آمادگی لحظه‌ای ایران برای برقراری روابط با آن کشور- مصر- را اعلام کرد و پاسخی نامناسب دریافت کرد. محمود احمدی نژاد و برنامه ریزان سیاست خارجی او باید پاسخ دهند پس از انتخابات دهم ریاست جمهوری چه »تغییر«ی در سطح ایران و جهـان بـه وجود آمده است که احمدی‌نژاد به عنوان رئیس جمهور یک عضو موثر جنبش عدم تعهد، از حضور طبیعی در مصر، خودداری می‌کند؟