امروز و فردا سالروز ارتحال رسول گرامی اسلام (ص) و شهادت سبط بزرگ او حسن بن علی (ع) و پاره تن او امام رضا (ع) است.
امروز و فردا سالروز ارتحال رسول گرامی اسلام (ص) و شهادت سبط بزرگ او حسن بن علی (ع) و پاره تن او امام رضا (ع) است.
همین مناسبتها فرصت خوبی هستند تا ما برای ادامه زندگی دنیاییمان که هیچکس بدرستی نمی‌داند چقدر از آن باقی مانده در خود واکاوی کنیم و با محاسبه دردهای روان خویشتن برای آنها نسخه درمان بیابیم.
مدت‌هاست دنبال پاسخ به این سوال هستم تا بدانم در روایات ما درباره رفتار ائمه و یاران آنها در چنین ایام و مناسبت‌هایی چه آمده است به تعبیر بهتر ائمه در سالروز شهادت پدر یا پدرانشان چه می‌کردند؟ ازخود چه رفتاری نشان می‌دادند؟ مثلا آیا مجلس می‌گذاشتند؟ در مثل چنین ایامی برای یارانشان صحبت می‌کردند؟ در هجران پدرشان در چنین روزهایی بساط عزا بر پا می‌کردند؟ یا..
این درست که غالبا روابط امامان ما توسط نیروهای امنیتی خلفای جور کنترل شده بود ولی به هر حال حتی در زمان ائمه از امام جواد ببعد که این کنترل خیلی شدید و حالت محاصره در پادگان - معسکر - گرفته بود باز با مردم و خواص دوستانشان رابطه داشتند.
جواب هر چه که باشد شاید خیلی مهم نباشد. مهم این است که زندگی دینی روزانه ما با ائمه تفاوتهای اساسی داشته و دارد.
در زندگی دینی اغلب ما آداب و رفتار و سلایقی وارد شده که در زندگی ائمه هیچ اثر و نشانه‌ای نظیر آنها نیست .
دین ما چنان مخلوط به شرک شده است که پیدا کردن دیندار خالص بسیار مشکل شده است. هم بر این مبناست که دیدن بعضی از کسانی که دور گناه نمی‌گردند برای ما که زندگی توام با گناه عادتمان شده است امری شگفت می‌نمایاند!
ما دراین روزها بجای آنکه بدنبال شناخت این مشکلات در رفتار خود و رفع آنها باشیم بیشتر گریه می‌کنیم و بر کسانی که باعث قتل ائمه شده‌اند لعنت می‌فرستیم و این متاسفانه دردی را از ما درمان نمی‌کند. چرا که در رفتار بعضی از ما، بیشتر به امویان و عباسیان که قاتلان ائمه ما بودند شباهت داریم!
رحمتمان نسبت به همدیگر کم است. از زمین خوردن برادران و دوستان دینی‌مان لذت می‌بریم. پتک اشکالات دوستان دینی‌مان را برسرشان می‌کوبیم و از خطایشان نمی‌گذریم. درعوض با دیگرانی که با ما بیگانه‌ترند مهربان‌تریم. به حریم خصوصی دیگران سر می‌کشیم.
قدر بزرگان‌مان را نمی‌دانیم. نسبت به در گذشتگانمان که احیانا با ما تفاوت سلیقه‌ای داشتند رحم و شفقتی نداریم و درهر فرصت بی‌آنکه برای آنها از ته دل طلب رحمتی کنیم بر آنها می‌تازیم. به راحتی دروغ می‌گوییم تهمت به دیگران را واجب می دانیم. و... و کلا کمتر به پیامبر و فرزندانش شباهت داریم.
این شعرمولوی به یادم آمد که
شیررا بچه همی ماند به او تو به پیغمبر چه می مانی؟ بگو!
ضمن تسلیت این روزهای غمبار درعالم اسلام و بویژه روز درگذشت رسول رحمت الهی که حضرت امیر در نهج البلاغه درباره بزرگی آن فرموده: یا رسول خدا با رفتن تو چیزی از زمین رفت که با رفتن هیچ کس دیگر از آن رخت بر نبسته بود حدیثی را بعنوان نسخه درمان و فکر از پیامبر اکرم به خود و دوستانی که این سطور را می‌خوانند تقدیم می‌کنم.
من در شما امت از دوچیز نگران هستم: زیادی و دراز شدن دامنه آرزوها و شرک به خدا
خدایا به حرمت پیامبر برگزیده‌ات این مردم علوی و همه مسلمانها را از شر این دو مصون نگاه دار. نسیم رحمتی بر جان ما جاری ساز و عزیزان ما را به آغوش خانواده‌هایشان بر گردان و مردم بپا خاسته تونس و مصر و یمن را از شر جباران و مستبدانی اسما مسلمان نجات و خلاصی مرحمت فرما و سالها تلخکامی جانشان را با تحقق حکومتی الهی و مردمی شیرین ساز.
/62