آیین‌های سنتی عاشورایی روایت‌گر عاشقانه‌ای حزن‌انگیز از مردمان ایران است، روایت این عاشقانه از روزهای قبل از محرم شروع می‌شود، از ایامی که همه چیز مهیای عرض ارادتی دیگر است. خیمه‌ها در شهر پا می‌گیرد؛ دیوارها و خیابان‌ها سیاه‌پوش می‌شوند و نوحه‌های محلی تا روستاهای دورافتاده ضجه می‌زنند و در نهایت مردم آماده می‌شوند تا یک بار دیگر مجلس عزایی به پا کرده و عارفانه در سوگ امام سوم خود به سوگ بنشینند.
آیین‌های محلی محرم و عاشورا به فراخور فرهنگ و شیوه‌های مرسوم هر منطقه و استان متفاوت است اگرچه عزاداری و به سوگ‌نشینی شهیدان کربلا وجه اشتراک تمامی این آیین‌ها است، اما این آیین دارای تفاوت‌ها و ظرایف خاصی است که آن را در هر منطقه از کشور می‌توان دید و استان مرکزی نیز به واسطه قدمت چند هزار ساله برخی مناطق خود، از تنوع آیین‌های عاشورایی برخوردار است.
در روز سوم محرم اهالی روستای انجدان از توابع شهرستان اراک، علم‌هایی را که نمادی از پرچم حضرت ابوالفضل العباس (ع) است را داخل محله‌های روستا می‌گردانند و به درب منزل بزرگ هر طایفه که می‌رسند از خداوند متعال برای افراد آن طایفه طلب سلامتی و برای گذشتگان آن‌ها هم طلب مغفرت می‌نمایند. در ضمن در مسیر راه شعر معروف محتشم کاشانی در رثای امام حسین(ع) (باز این جه شورش که در خلق عالم است، باز این چه نوحه وچه عزا و چه ماتم است) را می‌خوانند و نهایتاً این علم‌ها را به تکیه‌های روستا جهت مراسم روزهای تاسوعا و عاشورا منتقل می‌کنند.
عکس‌ها: باشگاه خبرنگاران جوان
۲۵۶۲۸۲