«پاریس تا پاریس» را می‌توان بازخوانی فیلم «از کرخه تا راین» بر بستری از عشق زمینی دانست؛ عشق به فرزند و یار قدیمی.
محمدحسین لطیفی پس از «توفیق اجباری» و تجربه‌هایی در تلویزیون، در فیلم «پاریس تا پاریس» یک جانباز شیمیایی جنگ را محور کار قرار داده که در کش و قوس رابطه عاطفی با دختر کوچکش و عشق قدیمی آن هم در مملکت غریب قرار می‌گیرد.
همانطور که اشاره شد محور اصلی داستان همچون فیلم قدیمی ابراهیم حاتمی‌کیا، شخصیت جانبازی است که دوران حاد درمان را در یک کشور غریب می‌گذراند. در آن فیلم بستر انتخابی برای این دوران گذار، احیاء رابطه جانباز با خواهرش لیلا بود که دور از خانواده در آلمان زندگی می‌کرد و زمینه‌ای فراهم می‌شد تا آنها این فاصله چند ساله را در فرصتی کوتاه به نوعی جبران کنند.
در فیلم لطیفی این بستر به نوعی با عشق قدیمی قهرمان به یک زن فرانسوی برجسته می‌شود که همچون گره‌ای باز نشده باقیمانده است. در واقع باز شدن این گره در رابطه مرد با زنی که تنهایش گذاشته تا به وطن خود بازگردد و در جنگ شرکت کند، در مسیر دوران حاد درمان شکل می‌گیرد.
به نظر می‌آید وقتی قرار است یک قصه قدیمی، تکراری و آشنا که پس ذهن مخاطب قرار دارد، پس از سالیان دوباره روایت شود مهمترین ویژگی خود را از نوع نگاه نویسنده و فیلمساز و بازخوانی قصه در زمان حال می‌گیرد.
همانطور که اشاره شد برخی مولفه‌های لازم برای ورود به حیطه‌ای جدید با نگاهی به نسبت متفاوت در بطن قصه «پاریس تا پاریس» وجود دارد، اما فیلم همچنان عاری از حس و حال و روح است.
بخصوص که نوع نگاه لطیفی امکانی برای عمیق شدن روابط و حتی دغدغه‌ها و انگیزه‌های شخصیت‌ها باقی نمی‌گذارند چراکه بیش از هر چیز قائل به بیان مستقیم همه حس‌ها و عواطف در قالب دیالوگ و باز کردن گره‌های داستانی در گفت‌وگو است.
نکته دیگر «پاریس تا پاریس» شکست روایت در زمان روی دادن قصه و حرکت در گذشته است. فلاش‌بک‌هایی که در فیلم وجود دارند نه بر اساس ساختاری تعریف شده یا نیاز حیاتی قصه بلکه صرفاً برای یادآوری خاطرات لحظه‌ای کاراکترها طراحی شده‌اند تا بار ملودرام پررنگتر شده و البته نکته مجهولی برای مخاطب باقی نماند.
واقعیت این است که فیلم «پاریس تا پاریس» نه می‌تواند اهمیتی از وجه روایت داستانی تکراری این بار از نقطه دید فیلمساز پیدا کند و نه ذاتاً جذابیتی در بطن موقعیت محوری آن وجود دارد چراکه همه چیز به گونه‌ای از پیش تعیین‌شده و نمایشی چیده شده تا قصه به نقطه پایانی برسد.
54