به گزارش خبرآنلاین، بخش‌هایی از مطلب هوشنگ گلمکانی در ماهنامه فیلم را در ادامه می‌خوانید.
- فریدون جیرانی بعد از پخش آن فیلم از فرجامی در برنامه هفته بعد اعلام کرد قصدش یاد کردن از سینماگران از یاد رفته و منزوی بوده یا همچو چیزی.«همچو چیزی» از این بابت که در کمال حیرت، قسمت‌هایی از همان برنامه جنجالی را دوباره پخش کرد!
- تردید ندارم قصد جیرانی همین بود که گفت اما تبدیل شدن این نیت خیر به ضد خودش یک دلیل ساده دارد: نشناختن موقعیت، بی‌توجهی به ابزار کار و تاثیر استفاده نادرست از آن‌ها به اضافه مقدار قابل توجهی شلختگی.
- برنامه‌ساز وقتی سراغ فرجامی می‌رود و با آن وضعیت روبرو می‌شود، باید در آن‌جا تصمیم بگیرد که حالا با این وضعیت چه کند. اگر به این تشخیص رسیده که این وضعیت رقت‌انگیزی است، نباید آن را توی نمای درشت جلوی دوربین ببرد و باید به تمهیدهای مناسبی در نورپردازی و قاب‌بندی و زاویه دوربین و تعیین فاصله مناسب سوژه از دوربین فکر کند تا این وضعیت رقت انگیز به احترام سینماگری که به قصد تحبیب و بزرگداشتش رفته‌اند در ذهن بینندگان لطمه نزند.
- برنامه هفت لازم نبود همه این چیزهایی را که نشان داد که درحکم پشت صحنه است را روی آنتن بریزد و نشان دهد.
- اگر مواد و مصالحی که جیرانی و گروهش ازملاقات با خانم فرجامی گرفتند در زمان ملاقات اندیشده و سنجیده نبوده باید آن را موقع تدوین عمل می‌آوردند و به شدت کوتاهش می‌کردند. حرف‌های برخوردنده‌اش به دیگران را که شاید در غفلت گفته شده حذف می‌کردند و بیش‌تر از تصویرهای فیلم‌هایش و لحظه‌های درخشان بازیگری‌اش انتخاب می‌کردند.
- باید ارایه این مواد گرفته شده، مدیریت می‌شد نه این که با شلختگی روی آنتن بفرستند. مثل این که قابلمه آبگوشت را که تهش سیاه هم شده بیاورند یک‌راست وسط سفره مهمانی بگذراند. این شلختگی البته تقریبا همیشه در همه اجزای برنامه دیده می‌شود. از دکور مهیب اکسپرسیونیستی و گرافیک‌اش تا شکل حرف زدن‌های فی‌البداهه جیرانی و جمله‌های اغلب ناقص‌اش.
- واکنش‌‌های اهل سینما به این برنامه هم افراطی و غلیظ بود. در این مورد جیرانی تقصیر چندانی ندارد. اما متاسفانه همان شلختگی ذاتی باعث می‌شود که به این نکته‌های ظریف بی‌توجهی کند.
- سینمای ایران به برنامه‌ای مانند هفت نیاز دارد و حیف است که کل برنامه‌ای بابت اشتباه‌ها و شلختگی‌هایش به اصطلاح برود روی هوا.
54144