برخی مداحی‌های عوام پسند که با استعانت از روایات نادرست و بعضاً مغرضانه، به ترویج خرافه دامن می‌زند سالهاست همچون تیغ تیز به جان اخلاق و فرهنگ ما افتاده است.
مطهری مدام و شاید در موارد مکرر این عوام زدگی و دنباله روی خطیب و مداح از مخاطب و مسابقه برای جلب عواطف عامیان را سمّ مهلک برای دین و جامعه قلمداد می‌کرد
او چاره را در آموزش و مطالعه و تربیت آزادمنشانه و رهایی از قید کاسبکاری در مجامع حوزوی می‌دانست. به‌همین دلیل بخش عظیمی از زندگی و تعلیمات مطهری وقف تدریس و تحریر درسنامه‌های عالی شده بود.
امروز اگر به برخی مجتهدان سطوح عالی و درس خارج خوانده بگویند کتابی برای کودکان و نوجوانان بنویسند، مانند داستان راستان، یا اثری در باب جامه‌شناسی و تاریخ از منظر الهیات یا کتابی در نقد قصص و روایات جعلی در منابر و تکایا یا در باب حافظ شناسی و دیگر مسایلی که ذهن و زبان و فرهنگ جامعه جوان و تحصیل کرده را مشغول کرده، چه نتیجه و جوابی دریافت می‌کنیم؟
اگر استاد مطهری در میان ما بود، هم اینک درباب اینترنت و فضای مجازی، در باب رابطة علم و دین، در موضوع هوش مصنوعی، در باب تحولات ژنتیک و اثرات آن بر آیندة بشر، در باب موقعیت مرجعیت و ضرورت انقلاب در استنباط کلامی و فقهی و دگرگونی اساسی در مناسبات میان دینداران و دینیاران و آباء مذهب سخنها و تحقیقات نغز ارائه می‌کرد.
او به جای برخورد و طرد سکولارها و منتقدان و حتی منکران برخی امور و معتقدات، به بحث و گفتگویی شکوفا و پرثمر روی می‌آورد، همچنان که معتقد بود مسیحیت و انجیل را باید یک کشیش در دانشکده الهیات تدریس کند و فردی مانند دکتر امیرحسین آریانپور که مارکسیسم و کمونیسم را می‌شناسد، در این رشته درس و بحث ارائه دهد. تا واقع‌بینانه و آگاهانه به نقد نظرات او پرداخت. همچنانکه که در مجله زن روز آن ایام، در مناظره آزاد با دگراندیش مخالف با نظام، او را مجاب کرد و حقایقی مستدل از احکام نورانی اسلام ارائه داد.
استاد مطهری نقد را یک نعمت تلقی می‌کرد و سراسر عمرش را با درس خواندن و درس دادن و پژوهش و تألیف به انجام رساند و چه فرجام باشکوهی که در سطر سطر کتابها و نوشته‌هایش باز آمد و به تقریر و تدریس تشریک مساعی کرد.
او مصداق همان عالمانی بود که با مرگشان عالَمی انگار مرده است. جای او همیشه خالی است و این پرسش باقی که چرا امثال مطهری کم پرورده شد و این همه حسرت به بار آورد.
بزرگداشت مطهری، گرامی داشت همین عقل کاوشگر و پرسشگر، روح پرشور و نوگرا، و آموزگاری و حکمت در عین علم و شفقت است. محققی که کوشید بقدر وسع زمانه و مقدورات خویش بر داشته‌ها و میراث فرهنگ و ایمان جامعه‌اش بیفزاید و نه آنکه راهها را سد کند و به جبر و انکار مخالف و منتقد را خموش و منعزل سازد.
1717