ایران در چارچوب عمل متقابل تعدادی از دیپلماتهای کویتی را اخراج نمود. اقدامی که هفته پیش، دولت کویت با اتهام واهی و در قالب تکرار ایران هراسی پس از حوادث بحرین، کشورمان را به دخالت در امور داخلی خویش متهم ساخت و مدعی شد که گویا یک تیم جاسوسی از ایران اقداماتی را علیه امنیت این شیخ نشین انجام دادند.
دولت کویت در راستای فرافکنی مشکلات داخلی و به دلیل ترس از گسترش اعتراضات داخلی نسبت به تداوم حاکمیت خویش، همسو با عربستان سعودی سیاست ایران ستیزی را پیگیری میکند. به طوریکه در نشست اخیر شورای همکاری خلیج فارس، بحث تشکیل نیروی نظامی مشترک و اقدام دسته جمعی گزینهای مناسب در قبال سیاستهای ایران در منطقه خوانده شده است. عمدهترین نگرانی کویت، هراس از تحولات داخلی بحرین و قدرتیابی شیعیان به عنوان اکثریت خاموش و سرکوب شده تحت حکومت آلخلیفه و اقلیت سنی مذهب است. از این رو کویت در یک اقدام خصمانه همراه با سعودیها ضمن حمایت از تشدید سرکوب و فضای امنیتی در بحرین با نادیده انگاشتن مطالبات مردم و استبداد شیوخ منطقه ایران را عامل کشیدگی اوضاع و گسترش تنشها در منطقه میدانند و مرتب بحث ظهور مجدد هلال شیعی را به عنوان خطر جدی برای اعراب محافظه کار اعلام میکنند.
در این ارتباط، باید گفت که حکومت کویت مجدداً اشتباهات تاریخی خود را بدون محاسبات منافع ملی مردم خویش مرتکب میشود، کویتی که همگام با کشورهای عربی در جنگ هشت ساله علیه ایران به عنوان حامی رژیم بعثی عراق در ابعاد تبلیغاتی و سیاسی در صحنه ظاهر شد و با اعطای دو میلیارد دلار وام بلاعوض برای رژیم بعثی عراق در قالب جنگ عرب و عجم پشتیبان پوشالی سردار قادسیه شد. در این اقدامات نابخشودنی دولت کویت علیه مردم ایران در جنگ تحمیلی باید به واگذاری جزایر بوبیان و وربه نیز اشاره نمود که عراق از طریق این جزایر برای رهایی از تنگناهای سیاسی - اقتصادی بهره ها جست.
صدام نیز پس از پایان جنگ تحمیلی قدردان مناسبی برای خوش خدمتیهای آل صباح بود. لذا رژیم بعث که در جبهه جنگ علیه ایران به رغم بهره گیری از تمام ظرفیتهای مالی و سیاسی کشورهای عربی و نیز غرب نتوانسته بود به خواستههای خویش برسد در یک تهاجم برق آسا کویت را اشغال نمود و زمینه ساز جنگ دوم خلیج فارس و لشکرکشی مجدد نیروهای ائتلاف به رهبری امریکا به عراق و منطقه گردید. این در حالی بود که ایران اسلامی با اتخاذ سیاست واقع گرایانه ضمن پرهیز از ورود به نزاع مستقیم میان طرفین منازعه ، تجاوز عراق به کویت را محکوم نمود و از بازگشت صلح و ثبات به منطقه و خروج نیروهای اشغالگر دفاع کرد.
این در حالی است که به رغم حسن نیت ایران به عنوان اولین کشور محکوم گر تجاوز عراق به کویت، برخی از جریانهای سلفی در این کشور همواره در طول چندین دهه با جنجال سازی و غوغا سالاری در صدد القای این موضوع هستند که گویا ایران با نزدیکی به شیعیان منطقه در امور داخلی این کشورها دخالت می کند در هر صورت تاریخ گواه است ایران اسلامی همواره از امنیت و ثبات در منطقه پشتیبانی نموده و به رغم اینکه در معرض تجاوز و تعدی دشمنان قرار گرفته است بر خروج نیروهای بیگانه و سپردن امنیت به کشورهای منطقه تاکید داشته و دارد.
از این رو دولت کویت باید ضمن تجدید نظر در سیاستهای ضد ایرانی خود به مطالبات و خواستههای مدنی مردم خویش تن در دهد و به جای پیروی تمام عیار از سیاستهای عربستان ، منافع ملی خویش را در نظر بگیرد. به هر تقدیر ثبات و امنیت ملی کویت در آینده وابسته به آن است که منبع تهدید خارجی کشور را بهتر بشناسد. بیشک عامل بروز ناآرامی و بیثباتی در روابط ایران و کشورهای حوزه خلیج فارس تاثیر پذیری سیاستهای منطقهای این کشورها از امریکا و رژیم صهیونیستی است.
*عضو هیت علمی دانشگاه تهران
/111118