عصر روز اربعین،
کسی که بقول سایه اگر حافظ زنده می بود، سرتا پای او را غرق بوسه می کرد.
روز عزای ملی واقعی ایرانی است.
این افتخار ما بود که هم عصر وهم نسل او بودیم.با صدایش زندگی کردیم. غصه خوردیم.لذت بردیم.
استاد، نامت، صدایت، جزیی از تاریخ ایران می ماند.
خودت میدانی مردم تو را دوست داشتند. چون تنهاشان نگذاشتی. جفاها را به پای مردم نخواهی نوشت. اگر مردم احترام داشتند، باید این روزها در ایران عزای عمومی اعلام می شد. عزایی که به معنای واقعی عزای عمومی است و مردم صاحب عزا.
* منتشر شده در کانال تلگرام نویسنده . ۱۷ مهر ۱۳۹۹