به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، روز دوشنبه ۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۰، عبدالوهاب شهیدی، خواننده، نوازنده و آهنگساز تاثیرگذار موسیقی ایرانی چشم از جهان فروبست.
عبدالحسین مختاباد در فقدان او، با اشاره به این که «برآمدن از پس سه کار دشوارِ درست خواندن، درست نواختن و درست فهمیدن و اداکردن شعر در یک لحظه» تنها یکی از وجوه شخصیت هنری عبدالوهاب شهیدی بود، گفت: «ایشان یکی از خوانندگان بی‌نظیر تاریخ موسیقی ایرانی بودند. جناب شهیدی و مرحوم غلامحسین بنان، این عادت دیرینه را که خواننده باید با صدایی بالا بخواند تا خواننده باشد به چالش کشیدند و به بهترین نحو نشان دادند که به عنوان مثال با دو دانگ صدا هم می‌توان خواننده‌ای تاثیرگذار در تاریخ موسیقی بود.»
این خواننده موسیقی ایرانی ادامه داد: «جناب شهیدی از نظر بیان آوازی، ردیف خود را داشتند و آهنگسازی بسیاری از آوازهایی را که می‌خواندند، خود انجام می‌دادند و از پس گوشه‌هایی که ساختار ردیفی نداشتند، با زیرکی و تردستی هنرمندانه‌ای برمی‌آمدند. جناب شهیدی چه هنگامی که دشتی می‌خواند و چه اصفهان و... و گوشه‌ها مشخصا براساس ضوابط ردیفی جلو نمی‌رفت، به عنوان یک استادکار و معمار این قطعات را چنان کنار هم می‌چید و آهنگسازی می‌کرد که بی‌نظیر بود. ایشان هم نوازنده متبحری بود و هم بداهه‌نوازی چیره‌دست و هم خواننده‌ای خوش‌صدا.»
خواننده آلبوم‌های بارها شنیده‌شده‌ای چون «تمنای وصال»، «سفر عشق»، «شِکوه»، «شبانگان» و... با بیان این‌که «عبدالوهاب شهیدی در کنار خوانندگانی مانند غلامحسین بنان، تاج اصفهانی و... خوش درخشید و آثارش از جهت سبک و روش آوازخوانی در موسیقی ایرانی به عنوان کتابخانه‌ای مستقل مطرح بود»، گفت: «ایشان محضر بسیار گرمی هم داشتند و عارف و اندیشمند بودند.»
او همچنین اضافه کرد: «ایشان از دهه ۴۰ که به صورت جدی وارد عرصه موسیقی شدند، آثاری بی‌نظیر ارائه کردند، یکی از ستون‌های برنامه «برگ سبز» و «گل‌ها» و همنشین جلیل شهناز، فرامرز پایور، حسین کسایی و... شدند و باغ شگرف موسیقی ایرانی را در کنار این استوانه‌ها ایجاد کردند.»
متن کامل این گفت‌وگو را می‌توانید در چرا صدای عبدالوهاب شهیدی در اوج پختگی، خاموش شد؟ بخوانید.
۵۸۲۵۹