علی جوادی :کنفرانس خبری سید مهدی رحمتی مثل همه اخباری که حول محور این سوپراستار می‌گشت، یک دنیا حاشیه داشت. او بی آنکه خود بخواهد، شده بود گل تک دانه فصل نقل و انتقالات. داستان از آنجا شروع شد که استقلال به خاطر او عذر هر دو دروازه‌بانش را خواست. بعد مصاحبه تند محمدرضا ساکت همه نگاهها را متوجه رقم قرارداد او با استقلال کرد. ماجرا از وقتی مانند فیلم‌ها هیجانی شد که مدیر کارخانه فولاد مبارکه به رحمتی زنگ زد. همه این تماس تلفنی را دلیلی برای ارائه یک پیشنهاد سرسام‌آور به او می‌دانستند. کما اینکه ارائه پیشنهاد نجومی سپاهانی‌ها تا 3 برابر سقف قرارداد، هیچ وقت از سوی آنها تکذیب نشد. با شرایطی که استقلال داشت و با پیشنهادی که سپاهانی‌ها داده بودند، همه می‌گفتند رحمتی که برده پول است، بدون تردید سپاهان را انتخاب می‌کند؛ اما برای این بچه جنوب شهر چیزهای دیگری در اهمیت قرار گرفتند. در پایان همه این اتفاقات عجیب و غریب، او استقلال را انتخاب کرد تا شاه ماهی فصل نقل و انتقالات دوباره در تور استقلال بیفتد. درست مثل همان سالی که یک مهدی دیگر شده بود دغدغه اول و آخر این فوتبال و او هم رفت استقلال.
همه اینها دلایل محکمی است تا این بازیکن از نظر همه مهم باشد ولی دلیل محکمی نیست برای اینکه حق و حقوق انسانی او نادیده گرفته شود. او بعد از عقد قرارداد با استقلال فقط گفته شرمنده‌ام فردا در کنفرانس همه چیز را توضیح می‌دهم. این جمله کافی بود تا مواضع تندی علیه او گرفته شود. تحریم کنفرانس توسط خبرگزاری ها و شبکه خبر (که البته تحریم دومی توسط همکارانشان در واحد مرکزی خبر شکسته شد) اولین و شدیدترین واکنشی بود که می‌شد علیه این بازیکن گرفت. همکاران من در خبرآنلاین به احترام این تصمیم جمعی ، خبرنگاری را به این کنفرانس اعزام نکردند؛ اما باید پرسید این موضع در برخورد با کدام رفتار نادرست صورت گرفت؟
اتحاد صنفی همکاران در این حوزه خوب است؛ اما زمانی که وکیل باشگاه پرسپولیس ادعا کرد که حکم تعطیلی خبر آنلاین و روزنامه خبر ورزشی را در دست دارد و هر دو را برای 4 ماه تعطیل کرده، آیا این اتحاد به همین صورت که ما امروزه توقع داریم، دیده شد؟ غیر از این بود که بعضی دوستان عزیز ما شتابزده و پیش از ابلاغ حکم دست به انتشار این خبر زدند؟ غیر از این است که از قول آن مشاور حقوقی نوشتند که با تعطیلی «اینها» روند حاکم را اصلاح می‌کنیم؟ آیا خبرگزاری ها این حکم را که هنوز در مسیر قضایی بود برای خبر تاپ خود انتخاب نکردند؟ آیا برخی روزنامه‌ها با آوردن این تیتر به صفحه اول، شادی خود را فریاد نزدند؟ آیا زمانی که عکاس ما در همدان مورد ضرب و شتم قرار گرفت، در مقابله با این فضای ناسالم، تنها نماندیم؟ آیا اتحاد در چنین مواقعی لازم است و دلخوری بخشی از همکاران در چنینی مواقعی پدید می‌آید یا زمانی که یک بازیکن از همکاران ما زمان می‌خواهد که همه حرف هایش را در کنفرانس بزند؟ آیا این توقع برخی خبرنگاران که مهدی رحمتی همه کش و قوسهای 3 ماهه و مشکلاتی که در این تایم طولانی برای او به وجود آمد را در تنها 3 دقیقه بیان کند، منطقی و عاقلانه است؟
ما در این تصمیم که نمی‌دانیم برای چه گرفته شده در کنار خبرگزاری ها بودیم و خبرنگاری را به کنفرانس نفرستادیم؛ اما کمی با خود صادق باشیم. آیا حرف رحمتی که از ما برای 24 ساعت وقت خواست تا همه مسائل را مفصل بیان کند، بی ادبانه و رفتارش زننده بود؟ آیا همین موضع در برابر برخی بازیکنان گستاخ که غیر محترمانه‌ترین رفتارها را با خبرنگاران دارند، گرفته می‌شود؟ یا مدیرانی که خبرنگاران را به چشم آدم‌های مواجب‌بگیر خود می‌دانند؟ یا با مدیرانی که با عکاسان ما در ورزشگاه‌ها به هر شکلی که دلشان می‌خواهد برخورد می‌کنند؟ اصل حمایت، زمانی معنا پیدا می‌کند که حقی از همکاری ضایع شده باشد. متاسفانه ما زمانی که حقی ضایع می‌شود، زمانی که همکاری مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرد، زمانی که به مجموعه‌ای از همکاران بی حرمتی می‌شود و حیات رسانه‌ای عده‌ای از همکاران مورد تهدید واقع می‌شود، اتحاد را فراموش می‌کنیم، خاموش می‌نشینیم و اتفاقا به آن جریان برای ویرانی بخشی از خانه همکاران کمک می‌کنیم... آن گاه توقع داریم در مواقع دیگر در حرکتی که چندان هم به صلاح ما نیست، همه در کنار هم باشیم. به نظر می‌رسد مواقعی باید اتحاد را نشان دهیم که به دلیل پشتوانه منطقی آن تصمیم، به صلاح ما باشد و به وجهه و جاهت ما کمک کند.
متاسفانه به این دلیل که نهادی ناظر نداریم که همه رفتارها و تصمیم‌های ما را سازماندهی و از آنها حمایت کند، برخی موقع تصمیم‌هایمان بدون منطق و برخی مواقع نیز احساساتی است.
سردبیر روزنامه خبرورزشی
4141