علی جنتی، وزیر پیشین فرهنگ و ارشاد اسلامی :
همه آنها که با آقای دعایی آشنایی داشتند نسبت به تواضع و سلامت نفس ایشان آگاهی دارند. آشنایی من با ایشان بیش از نیم قرن و از ابتدای نهضت اسلامی در سال ۱۳۴۲ است. آقای دعایی از آغاز تا پیروزی انقلاب همواره همراه امام بود و پروایی از همراهی با امام و فعالیت‌های انقلابی نداشت. آقای دعایی در اولین سخنرانی امام خمینی در قم که منجر به دستگیری ایشان شد حضوری فعال داشت. پس از آن تلاش فوق‌العاده‌ای داشت، با یاران امام تماس می‌گرفت، بیانیه‌هایی تنظیم می‌کرد و به در یکایک افراد می‌رفت و امضا می‌گرفت.
در دوره بازداشت امام تجمع باشکوهی در مسجد اعظم قم برگزار شد و آقای دعایی خطابه بسیار شجاعانه‌ای در وصف امام خواند. پس از آزادی و تبعید امام در همراهی با ایشان فعال بود. در آن زمان آیت‌الله منتظری و ربانی شیرازی از مبارزان ضد رژیم بودند و بارها دستگیر شدند و آقای دعایی همواره با این دو نفر و دیگر یاران امام ارتباط داشت و افراد را تحریک به صدور بیانیه و اطلاعیه می‌کرد.
او به شدت تحت تعقیب ساواک بود و زندگی مخفی داشت. بعد از آنکه امام از ترکیه به نجف انتقال پیدا کردند آقای دعایی مانند بسیاری از علاقه‌مندان امام مهاجرت کرد و در تمام مدتی که در نجف و بیت امام بود جزو نزدیکترین افراد به امام بود و نقش اساسی در ارتباط با مقامات عراقی داشت. بسیاری از طلابی که مهاجرت کرده بودند به نجف به صورت قاچاق رفته بودند و فاقد گذرنامه بودند، آقای دعایی تلاش کرد از طریق سفارت ایران برای آنها گذرنامه بگیرد.
از اقدامات بارز او راه‌اندازی رادیو صدای روحانیت بود. در طول حدود هشت سال آقای دعایی با دشواری زیادی این برنامه را اجرا می‌کرد. هر روز از نجف با مینی‌بوس به بغداد می‌رفت، در تمام راه برنامه را می‌نوشت و خودش گوینده آن بود. این رادیو بسیار روشنگر بود. پس از پخش رادیو صدای روحانیت بسیاری از طلاب قم رادیو خریدند تا این برنامه را گوش کنند.
حجره آقای دعایی ماوای بسیاری از افرادی بود که به نجف می‌رفتند.
در اعتصاب غذای سال ۱۳۵۶ مبارزان انقلابی به اتفاق اتحادیه دانشجویان مسلمان اروپا در پاریس نقش فعالی داشت و صدای انقلاب و امام را به گوش مردم رساندند.
جاذبه مرحوم آقای دعایی هر انسانی را تحت تاثیر قرار می‌داد.