مثل همه عصرها بود. عصرهای ماهی که غروبش حال و هوای دیگری را بر ابعاد روح و ذهن تحمیل می‌کند. «علامه» چشم بسته بود. اگر چه حقیقت چیز دیگری بود. ما مرده بودیم و او برای همیشه زنده بود... این سیمای فرتوت که آرام خفته است، زمان را به عقب بازنمی‌گرداند. ممکن است بشود که باری دیگر او بگوید و ما بشنویم و طنین صدای آرام و محکمش در اثبات آیه‌های امامت فضا را پر کند؟
عکس زیر آخرین عکس از این مرد بزرگ در لحظات پیش از انتقال وی به سردخانه در بیمارستان است.