به گزارش خبرآنلاین، در این نشست امیر سهرابی و نصرت زرگر به بررسی و معرفی ساز چگور پرداختند و گریزی هم به زبان و موسیقی قوم «زرگر» زدند.
ابتدا امیر سهرابی، پژوهشگر موسیقی در باره پیشینه ساز چگور گفت: «رد پای این ساز را می‌توان در اقوام قشقایی، ترکان همدان، اهالی خراسان شمالی و ارامنه اصفهان سراغ گرفت که از سال‌های بسیار دور نواخته می‌شده و بعد‌ها با تغییر شکل، جای خود را به سه تار و کمانچه داده است.»
او ادامه داد: «ساز چگور دارای کاسه‌ای بزرگ‌تر از سه‌تار است که قوم زرگر‌ها هنوز آن را در میان خود حفظ کرده‌اند.»
دستور زبان زرگری
در ادامه این نشست، نصرت زرگر، آخرین نوازنده تیره زرگر‌ها نیز با ارائه توضیحاتی درباره ریشه‌های موسیقی زرگری گفت: «زرگر‌ها دارای زبان ویژه‌ای به نام زبان رومانی هستند که مردم به آن زبان زرگری می‌گویند.»
این نوازنده افزود: «این زبان دستور خاص خود را دارد و به صورت مذکر و مونث و در شش زمان صرف می‌شود؛ هرچند امروزه دیگر جوانان زبان زرگری را نمی‌دانند و از آنجا که هیچگاه مکتوب نشده، از یاد جوانان و کودکان رفته است.»
قومی که موسیقی برای آنان آفریده شده است
وی ادامه داد: «از نظر ما خداوند، موسیقی را برای زرگر‌ها آفریده است و در میان قوم ما همه مردم موظف هستند موسیقی را بشناسند.»
این پژوهشگر و نوازنده در ادامه سخنان خود به ساز اصلی زرگر‌ها اشاره کرد و افزود: «زرگر‌ها موسیقی و ساز مخصوص به خود با نام «جرره» را دارند که چگوری کوچک با هفت سیم است و ترانه‌های ترکی و زرگری را با آن می‌نوازند.»
زرگر ادامه داد: «خاندان ما این ساز را سینه به سینه و به صورت شفاهی آموخته‌اند و به همین دلیل در قید و بند خاصی برای نت‌ها نیستند اما کوک متداول ساز چگور، راست کوک است.»
او در همین رابطه توضیح داد: «موسیقی قشقایی غمگین است و این ساز با 11 پرده به خوبی از پس آن بر می‌آید. موسیقی زرگری نوعی موسیقی مقامی است و زرگر‌ها در نغمات خود از نغمه زرگری، شور و آواز دشتی استفاده می‌کنند.»
58245