به گزارش خبرآنلاین، تک فیلم‌های قابل توجه دوره سی‌ام جشنواره فجر نتوانست در مقابل انبوه فیلم‌های بی‌ارتباط با رقابتی همچون جشنواره فیلم فجر چراغ این رویداد سینمایی را روشن کند و هیجان کشف تازه‌ها و یا تماشای آثار پخته بزرگان را به وجود آورد.
اما همین جشنواره فضایی بود برای جمع شدن همه مدیران سینمایی در کنار یکدیگر و راه انداختن سازمان سینمایی.(اینجا)
معرفی نامزدهای جشنواره و رکوردداری «روزهای زندگی» پرویز شیخ‌طادی و «ملکه» محمدعلی باشه آهنگر از یک سو و کاندیدا نشدن «بیخود و بی‌جهت» عبدالرضا کاهانی در هیچ رشته‌ای و همچنین تقریبا به فراموشی سپردن «پذیرایی ساده» مانی حقیقی و «برف روی کاج‌ها» پیمان معادی موجب شد، برای برخی شائبه حاکم شدن نگاه دولتی بر داوری‌ها پدیدار شود. (اینجا)
همان رکوردداران نامزدی‌ها جوایز جشنواره را در مراسم اختتامیه یکشنبه شب بیست و سوم بهمن‌ماه دریافت کردند و امسال دبیر جشنواره که در برقراری نظم نمایش فیلم‌ها و معرفی نامزدها و به طور کلی زمان‌بندی‌ها به خوبی عمل کرده بود، روی سن مراسم اختتامیه حاضر شد و گفت جشنواره باشکوه و عظمتی برگزار کرده است. (اینجا)
مراسم اختتامیه جشنواره امسال به واسطه تک‌بعدی بودن جوایز فقط چند بار شاهد صحنه هایی بود که توانایی ایجاد هیجان در سالن را داشت. اکبر عبدی پیمان معادی و رضا عطاران سه نفری بودند که رفتارشان روی سن با واکنش تماشاگران مواجه شد. عطاران از خودش و نادیده گرفته شدنش گفت، پیمان معادی رو به سوی مردم حاضر در جشنواره چرخید و به ابراز احساسات آن ها پاسخ گفت و رضا عطاران از جایزه نگرفتن «بیخود و بی جهت» اظهار تعجب کرد. (اینجا)
«قلاده‌های طلا» هم سهمی از جشنواره سی‌ام برد، فیلمی که تهیه‌کننده‌اش دبیر جشنواره و کارگردانش داور بود، برای کارگردانش سیمرغ به همراه آورد. شیخ‌طادی که فیلمش جایزه‌های زیادی گرفته بود، سیمرغ بهترین کارگردانی‌اش را به طالبی تقدیم کرد تا بخشی از جوسازی‌هایی که در مورد این فیلم از ابتدای ساخت آن آغاز شده بود به این ترتیب هم ادامه داشته باشد و در نهایت نیز وزیر ارشاد نخواست نه شیخ‌طادی بی سیمرغ بماند و نه طالبی و در پایان مراسم به مجری برنامه اختتامیه گفت پشت تریبون اعلام کند طالبی سیمرغ را به شیخ‌طادی برگرداند که قرار است سیمرغ دیگری به خود طالبی اهدا شود و به این ترتیب مراسم اختتامیه جشنواره با تعارف‌ها و جایزه قرض دادن‌ها به پایان رسید. (اینجا)
اما این پایان کار نبود، حالا بعد از تمام شدن جشنواره زمان پاسخ‌گویی داوران بود که بر چه اساسی اینچنین تفاوتی عمده بین انتخاب‌های آنان و انتخاب‌های مردمی به چشم می‌خورد و چطور دو بازی قابل توجه جشنواره امسال و فیلم‌هایی که از منظر تماشاگران محبوب بودند در داوری‌ها مغفول واقع شدند. (اینجا) (اینجا)
داوران توجیه‌های مختلفی دارند، از اینکه هر کدام یک رای دارند تا اینکه فلان فیلم را من دوست داشتم و دیگری نپسندید تا اینکه باید سیمرغ ویژه‌ای به بازیگران یک فیلم می‌دادیم، اما دستمان برای قدردانی از زحمات تنگ بود و بسته. (اینجا) (اینجا) (اینجا)
این‌ها تصویری از سینمای ایران و اکران در سال 1391 و برنامه‌های تولیدی پیش رو می‌گذارد، وضعیتی که شاید دامن سینمای گلخانه‌ای را گسترده تر کند. (اینجا)
اهالی رسانه و منتقدان جشنواره سی‌ام فیلم فجر را مورد بررسی قرار دادند و به جزییات اجرایی و محتوایی آن اینگونه ستاره دادند. (اینجا)
57243