مراسم اسکار امسال از این جهت که فیلم «جدایی نادر از سیمین» توانست جایزه بهترین فیلم خارجی‌زبان آن را به دست آورد، برای ما اهمیت خاصی دارد و هرگز از یادمان نمی‌رود.
با اینکه پیش از این، فیلم جوایز مهم و متعددی را دریافت کرده و به اندازه کافی اسم اصغر فرهادی را سر زبان‌ها انداخته بود اما با دستیابی به اسکار خیالمان را راحت کرد که فرهادی به فیلمسازی صاحب سبک و سلیقه تبدیل شده است که می‌تواند مسیر خود را در سینمای جهان باز کند و موقعیتش را محکمتر سازد.
با اینکه پیش از این، فیلم جوایز مهم و متعددی را دریافت کرده و به اندازه کافی اسم اصغر فرهادی را سر زبان‌ها انداخته بود اما با دستیابی به اسکار خیالمان را راحت کرد که فرهادی به فیلمسازی صاحب سبک و سلیقه تبدیل شده است که می‌تواند مسیر خود را در سینمای جهان باز کند و موقعیتش را محکمتر سازد.
اما مراسم اسکار امسال از یک جهت دیگر نیز دارای ویژگی منحصر به فردی بود. همانطور که در جریان جوایز هستید، تقریبا تمام جوایز به استثنای چند مورد میان دو فیلم «هوگو» و «هنرمند» تقسیم شد.
«هنرمند» به کارگردانی میشل هازاناویسیوس در 10بخش کاندید شد که توانست در پنجرشته اسکار بهترین فیلم، کارگردانی، بازیگر مرد، طراحی لباس و موسیقی را به دست آورد. «هوگو» ساخته مارتین اسکورسیزی نیز با نامزدی در 11بخش موفق شد در پنجرشته جوایز بهترین فیلمبرداری، طراحی هنری، صداگذاری، تدوین صدا و جلوه‌های بصری را به خود اختصاص دهد.
اگر هر دو فیلم را دیده و یا درباره‌اش شنیده باشید، حتما می‌دانید که هر دو فیلم درباره سینماست. فیلم «هنرمند» مربوط به زندگی هنری یک بازیگر در دوران سینمای صامت است و فیلم «هوگو» به رابطه عجیب یک پسربچه با ژرژ ملی‌یس از پیشگامان سینمای صامت می‌پردازد.
شاید در نگاه اول این دو فیلم فقط نامه‌ای ستایش‌آمیز و عاشقانه به تاریخ سینما به نظر برسد که برای خیلی از سینما دوستان خوشایند و دلپذیر باشد اما این آثار خصلت کمیابی را در خود دارند که آن‌ها را از اثری که قصد ادای دین و احترام و ارجاع به سینما دارد، فرا‌تر می‌برد و در جایگاه ویژه‌ای قرار می‌دهد.
این ویژگی بی‌نظیر این است که در دورانی که خیلی‌ها فکر می‌کنند قصه‌ها در سینما تمام شده‌اند و سینمای امروز جهان در تعریف کردن داستانهای جدید دچار بحران و معضل جدی و گسترده‌ای است، این فیلم‌ها برای یافتن قصه‌های جدید به سراغ خود سینما می‌روند و داستان‌هایشان را از دل تاریخ پر ماجرای سینما و سرگذشت آدمهایی که در آن نقش داشته‌اند، درمی آورند و آن را به شکل کاملا تازه و امروزی دوباره تعریف می‌کنند.
درواقع این آثار نشان می‌دهند که چطور خود سینما با گذشت زمان به منبع الهام و تغذیه برای خودش تبدیل شده و خصلت خودبازتابندگی آن تشدید یافته است. هرچند چنین تجربه‌ای پیش از این هم اتفاق افتاده اما استقبال بی‌نظیر اسکار از این دو فیلم می‌تواند نشانه ورود سینما به دوره جدیدی از حیاتش باشد که راههای دستیابی به قصه‌های جدید را به شکل استخراج آن‌ها از ذخایر درونی خود سینما پیشنهاد می‌دهد.
5858