به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، در احوالات مرحوم آیت الله شیخ عبدالله مامقانی، فقیه، رجالی و نویسنده کتاب «تنقیح المقال در علم رجال»، اینچنین آمده است:
بنابر روایت حوزه، هنگامی که شرح ابواب وصیت و قضا را می‌نوشتم، چشم‌هایم ضعیف و کم‌سو شد، به‌گونه‌ای که مطالب را تقریر می‌کردم و شخصی می‌نوشت و کاتب پاک‌نویس می‌کرد.
تا اینکه دو تن از پزشکان، خواندن و نوشتن را بر من حرام دانستند و من یک هفته کارم را تعطیل کردم.
روزی از تعطیلی و کار نکردن سینه‌ام بسیار تنگ شد و حالت گریه به من دست داد.
رو به حرم مطهر امیرمؤمنان حضرت امام علی (ع) کردم و همراه گریه گفتم:
«آقای من! من خدمتگزار شما و مکتب شمایم، چرا چشمانم را شفا نمی‌دهید؟».
پس از درددل کردن با حضرت، به من الهام شد به حرم مطهر مشرف شوم.
پس از زیارت مرقد شریف و خواندن نماز مغرب و عشا به خانه بازگشتم و با دشواری بسیار مشغول نگارش شدم.
صبح روز بعد متوجه شدم چشمانم بهتر می‌بیند و شبانگاه فهمیدم دیدگانم نسبت به روز پیش بسیار بهتر شده است.
هنوز روز سوم نشده بود که نشانه‌ای از ضعف بینایی در چشمانم نبود و به برکت ائمه اطهار(ع) به‌ویژه امیرمؤمنان(ع) چشمانم بهبودی کامل یافت.
منبع: روزنامه قدس، شماره ۱۴۰۲۰۲۱۷.