زینب کاظم‌خواه: فصل تئاتری اخیر برادوی، پُررونق‌ترین فصل از زمان همه‌گیری کرونا تاکنون بود؛ با فروش بی‌سابقه، نمایش‌نامه‌هایی سودآور و حضور گسترده چهره‌های مشهور. البته چالش‌های بزرگی هنوز پیش روست؛ از جمله این‌که تعداد بسیار اندکی از موزیکال‌های جدید به سوددهی رسیده‌اند ـ اما تنوع ژانری و محتوایی چشمگیری در آثار دیده می‌شود.
اکنون فعالان و رأی‌دهندگان صنعت نمایش در آستانه مراسم جوایز تونی (که یکشنبه شب ساعت ۸ به وقت شرق آمریکا از شبکه سی‌بی‌اس پخش می‌شود)، باید تصمیم‌های دشواری بگیرند.
در روزهای گذشته، با بیش از یک‌چهارم از ۸۴۰ رأی‌دهنده تونی گفت‌وگو شد تا مشخص شود آن‌ها کدام نمایش‌ها و بازیگران را شایسته دریافت جایزه می‌دانند؛ و این‌ها پیش‌بینی‌های صورت گرفته است:
برنده احتمالی: «پایانی شاید خوش»
وقتی خلاصه داستان موزیکال «پایانی شاید خوش» را برای کسی تعریف می‌کنید، احتمالاً می‌گوید: «من علاقه‌ای به دیدنش ندارم». داستان درباره دو ربات تنها در سئول است که به یک سفر جاده‌ای می‌روند و در نهایت... یکدیگر را پیدا می‌کنند.
اما این نمایش در هفت ماه گذشته با نقدهای مثبت و تعریف و تمجید تماشاگران، به تدریج طرفداران زیادی پیدا کرده و به نظر می‌رسد رأی‌دهندگان تونی نیز شیفته آن شده‌اند.
«پایانی شاید خوش» فاصله چشمگیری با رقبا ـ «باشگاه اجتماعی بوئنا ویستا» و «مرگ او را زیبا می‌کند» ـ دارد. یکی از دلایل موفقیت این اثر، برخورداری از داستان و موسیقی کاملاً اصیل است، در دورانی که برادوی را اقتباس‌های پرزرق‌وبرق از فیلم‌ها، کتاب‌ها و ترانه‌های معروف تسخیر کرده‌اند.
البته برخی آن را اثری بیش از حد لطیف و سبک می‌دانند، اما تحسین‌کنندگان زیادی از هماهنگی فوق‌العاده بین بازی‌ها، کارگردانی، روایت و طراحی صحنه مدرن و تکنولوژیک آن سخن می‌گویند.
و همچنین «سان‌ست بلوار»
در بخش بهترین بازاجرای موزیکال، انتظار می‌رود «سان‌ست بلوار» به‌راحتی از «جیپسی» پیشی بگیرد. یک تهیه‌کننده باتجربه زمانی گفت: جایزه تونی برای بهترین بازاجرا، بیشتر جایزه‌ای‌ست برای «بیشترین تغییر مثبت»؛ یعنی تولیداتی که باعث می‌شوند مخاطب با نگاهی تازه به یک اثر قدیمی بنگرد.
نسخه فعلی «سان‌ست بلوار» به کارگردانی جیمی لوید، با طراحی صحنه و رنگ‌آمیزی مینی‌مالیستی و استفاده چشمگیر از فناوری تصویری، کاملاً با نسخه‌های پیشین تفاوت دارد و تماشاگران را شگفت‌زده کرده است.
در مقابل، نسخه جدید «جیپسی» به کارگردانی جورج سی. وولف، که غالباً از آن به عنوان یکی از بهترین موزیکال‌ها یاد می‌شود، نتوانسته به همان اندازه مخاطب را جذب کند.
رقابت تنگاتنگ در بخش نمایش‌نامه
رقابت در بخش نمایش‌نامه‌ها آن‌قدر نزدیک است که تنها می‌توان گفت: «منتظر یکشنبه بمانید.»
در میان آثار جدید، سه نمایش شانه‌به‌شانه رقابت می‌کنند:
«هدف» نوشته برندون جاکوبز-جنکینز، درباره خانواده‌ای پرنفوذ در شیکاگو،
«جان پروکتور یک تبهکار است» نوشته کیمبرلی بلفلور، درباره گروهی از دختران دبیرستانی که با سایه‌ای از نمایش‌نامه «سالم» مواجه‌اند،
و «اوه، مری!» نوشته کول اسکولا، که با نگاهی طنز و غیرتاریخی به زندگی ماری تاد لینکلن می‌پردازد.
هر سه اثر ویژگی‌های منحصربه‌فردی دارند، اما «هدف» از شهرت و اعتبار نویسنده‌اش سود می‌برد، «جان پروکتور» عنصر غافلگیری دارد و «اوه، مری!» از موفقیت تجاری‌اش بهره می‌برد ـ و برادوی همیشه موفقیت را دوست دارد.
در بخش بهترین بازاجرای نمایش‌نامه هم رقابتْ تنگاتنگ است؛ بین «روز یورکا» (کمدی‌ای درباره مدرسه‌ای خصوصی و بحران واکسیناسیون) و «چهره زرد» نوشته دیوید هنری هوانگ، که روایتی طنز از نقش‌سپاری نژادی ارائه می‌دهد.
کول اسکولا؛ سیندرلای عجیب برادوی ۲۰۲۵
برادوی عاشق داستان‌های «سیندرلایی» است، و امسال کول اسکولا همان سیندرلاست. این هنرمند آلترناتیو کافه‌تئاتری با ایده‌ای عجیب ـ اگر ماری تاد لینکلن زنی الکلی، بی‌عشق و در سودای تبدیل شدن به خواننده بود، در حالی که همسرش همجنس‌گراست ـ اثری ساخت به نام «اوه، مری!» که در برادوی محبوب شد و حالا روی صحنه اصلی موفق است.
در میان شش نامزد بهترین بازیگر مرد، از جمله جرج کلونی برای «شب‌به‌خیر و موفق باشی»، اسکولا فاصله زیادی با رقبا دارد.
یکی از رأی‌دهندگان گفت: «او چیزی با جسارت، شور و غافلگیری ساخت و کمپین تونی‌اش را هم عالی پیش برد. در نمایشی که منطق را به چالش می‌کشد، واقعا درخشان بود و باید کلاه را به احترامش از سر برداشت.»
سارا اسنوک، شانس اول بهترین بازیگر زن نمایش‌نامه
سارا اسنوک، بازیگر سریال «وراثت» از شبکه اچ‌بی‌او، که پیش‌تر برای آن یک امی گرفته، اکنون در اقتباس تکنولوژیک «تصویر دوریان گری» نقش ۲۶ شخصیت مختلف را ایفا می‌کند ـ از تغییر لهجه و لباس گرفته تا اجرای ترفندهای جادویی صحنه‌ای هماهنگ با ویدیو و تصاویر ضبط‌شده.
بسیاری این اجرا را «نمایش قدرت بازیگری روی صحنه» می‌دانند و احتمال بالایی وجود دارد که اسنوک جایزه بهترین بازیگر زن را دریافت کند.
جاناتان گراف در مسیر دومین تونی؟
جاناتان گراف، ستاره محبوب برادوی، سال گذشته برای «مریلی ما ادامه می‌دهیم» نخستین تونی خود را گرفت. امسال ممکن است دومین جایزه‌اش را برای بازی در نقش بابی دارین در موزیکال «درست سر وقت» دریافت کند؛ نقشی که ویژگی‌های او را ـ از جذابیت تا توانایی خوانندگی و بازیگری ـ به نمایش می‌گذارد.
اما اگر رأی‌دهندگان تصمیم بگیرند جایزه را به کسی بدهند که هنوز تونی نگرفته، دارن کریس در «پایانی شاید خوش» شانس بالایی دارد؛ بازیگری که با تکیه بر تمرین‌های فیزیکی خود، نقش یک ربات انسان‌نما را به شکلی حیرت‌انگیز ایفا کرده است.
تنگاتنگ‌ترین رقابت بر سر بهترین بازیگر زن در موزیکال
آدرا مک‌دانالد، ستاره بی‌رقیب برادوی با شش جایزه تونی، برای اجرای پرقدرت نقش «مامان رُز» در «جیپسی»، و نیکول شرزینگر، خواننده پاپ پیشین که با اجرای خیره‌کننده نقش نورما دزموند در «سان‌ست بلوار»، اولین حضور برادویی‌اش را به شکلی طوفانی رقم زده است، رقابتی تنگاتنگ بر سر بهترین بازیگر زن در موزیکال دارند. این رقابت تا لحظه اعلام نتایج، قابل پیش‌بینی نیست.
منبع: نیویورک تایمز
۵۹