با فرارسیدن فصل تابستان، دوباره بحران کم‌آبی در استان چهارمحال و بختیاری، به‌ویژه در شهرکرد، چهره‌ای آشنا به خود گرفته است. افت فشار آب، قطعی‌های مقطعی و اطلاعیه‌های پی‌درپی شرکت آب و فاضلاب، نشان می‌دهد که همچنان هیچ تغییر اساسی در مدیریت این چالش صورت نگرفته است.
امسال هم مانند سال‌های گذشته، بار دیگر در زمان اوج نیاز، مردم باید با کمترین سطح خدمات کنار بیایند. درست همان‌طور که برق در ساعات گرم روز که مردم نیاز به استفاده از وسایل سرمایشی دارند، قطع می‌شود؛ آب هم در روزهایی که نیاز به خنک‌کردن، استحمام یا حتی تأمین اولیه مصرف خانوارهاست، با افت شدید فشار یا قطعی مواجه می‌شود.
اینکه چشمه کوهرنگ به‌دلیل بارندگی کدر شده، فیلترهای تصفیه‌خانه باید شسته شوند و در این فرآیند آب از دست می‌رود، همگی توجیه‌های فنی قابل‌قبولی هستند؛ اما پرسش اینجاست که آیا این پدیده‌ها برای مدیریت آب و فاضلاب غیرقابل پیش‌بینی بوده‌اند؟
خشکسالی، افزایش مصرف، فرسودگی زیرساخت‌ها و کدورت آب، اتفاقات تازه‌ای نیستند. سال‌هاست که مردم در فصل گرما با آن‌ها روبه‌رو می‌شوند، اما آنچه تکرار می‌شود نه راه‌حل‌های پایدار، بلکه توصیه‌های همیشگی برای صرفه‌جویی است، بدون هیچ پاسخ مشخص از سوی مسئولان.
از طرفی، وقتی مصرف در شهرکرد از ۷۰۰ لیتر به ۱۲۰۰ لیتر در ثانیه می‌رسد، باید پرسید چه اقداماتی برای تعدیل مصرف، افزایش ظرفیت یا جایگزینی منابع صورت گرفته است؟
مشابه آنچه در مدیریت برق می‌بینیم، مردم در اوج نیاز باید نبود خدمات را تحمل کنند، در حالی که این انتظار وجود دارد که مدیریت منابع حیاتی مانند آب و برق نه در زمان بحران، بلکه با برنامه‌ریزی دقیق در زمان عادی انجام شود.
انتظار می‌رود مسئولان شرکت آب و فاضلاب استان، به جای انتقال بار مسئولیت به مردم، پاسخ روشنی به این سؤال بدهند: برای تابستان بعدی چه کرده‌اید؟