به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین استان چهارمحال وبختیاری ؛چهارمحال و بختیاری امروز در نقطه‌ای ایستاده است که دیگر نمی‌توان با افتتاح چند پروژه نیمه‌تمام یا برگزاری آیین‌های نمادین، عطش مردم و خاموشی خانه‌ها را درمان کرد.
بحران آب و برق در این استان صرفاً یک مسئله فنی یا اقلیمی نیست؛ بلکه نتیجه‌ی سال‌ها بی‌توجهی به مدیریت پایدار منابع و فرسودگی زیرساخت‌هاست.
وقتی عمر چاه‌ها از سه دهه به یک سال کاهش می‌یابد، یعنی طبیعت هشدار جدی داده است. وقتی فاصله‌ی چاه‌ها کیلومترها از شهر دور می‌شود و کشاورزان با زمین‌های نشست‌کرده روبه‌رو هستند، یعنی امنیت غذایی و معیشتی در خطر است. هم‌زمان، قطعی‌های مکرر برق نه‌تنها زندگی روزمره مردم را مختل می‌کند، بلکه اعتماد عمومی به کارآمدی مدیریت را هم فرسوده می‌سازد.
در چنین شرایطی، جامعه انتظار شنیدن آمار و ارقام تشریفاتی ندارد. مردم می‌خواهند بدانند چرا پروژه‌های حیاتی سال‌ها طول می‌کشد و چرا کیفیت خدمات هر روز پایین‌تر می‌رود. خواست اصلی، «برنامه‌ی عملی» است؛ نه وعده‌ی تکراری.
واقعیت این است که توسعه‌ی مسکن ملی یا هر پروژه‌ی عمرانی دیگر بدون تضمین آب و برق پایدار، جز افزودن بر مشکلات موجود نتیجه‌ای نخواهد داشت. پیش از آنکه به فکر گسترش شهرها باشیم، باید نفس زیرساخت‌های حیاتی را تازه کنیم.
چهارمحال و بختیاری امروز بیش از هر زمان دیگر به یک هم‌افزایی واقعی میان دولت، مجلس، دستگاه‌های نظارتی و بخش خصوصی نیاز دارد. آینده این استان در گرو تصمیم‌های سخت اما شفاف است؛ تصمیم‌هایی که باید پیش از هر چیز مردم را از سایه‌ی سنگین خشکسالی و خاموشی نجات دهد.