به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، پنجاه و ششمین سالگرد آتش‌سوزی مسجد الاقصی در ۲۱ آگوست ۲۰۲۵ در حالی فرا می‌رسد که قدس، دیوارهای آن و اماکن مقدس آن همچنان زیر بار آتش‌سوزی جدیدی که اشکال مختلفی از جمله یهودی‌سازی، شهرک‌سازی و تقسیم زمانی و مکانی به خود می‌گیرد، رنج می‌برند.
بنابر روایت شبستان، در روز ۲۱ آگوست سال ۱۹۶۹، مایکل دنیس روهان، افراط‌گرای استرالیایی، مسجد القبلی مسجد الاقصی را به آتش کشید و منبر صلاح‌الدین و بخش‌های بزرگی از مسجد را در خود فرو برد. این جنایتی تکان‌دهنده بود که وجدان امت اسلامی و کل جهان را تکان داد.
اگرچه اوقاف اسلامی، با حمایت و پشتیبانی مستمر اردن، توانست خسارات را تعمیر کند و منبری جدید مطابق با مشخصات تاریخی بسازد، اما اشغالگری صهیونیست‌ها از آن تاریخ متوقف نشده است و آتش‌سوزی را به شکلی خطرناک‌تر از طریق سیاست‌های سازمان‌یافته با هدف یهودی‌سازی قدس و ریشه‌کن کردن هویت عربی و اسلامی آن بازتولید می‌کند.
از زمان اشغال شرق قدس اشغالی در سال ۱۹۶۷، اسرائیل وضعیت تاریخی و قانونی موجود در مسجدالاقصی را نقض کرده و تغییرات اساسی در سیستم نگهبانی و اداری ایجاد کرده است.
از سال ۲۰۰۳، رژیم صهیونیستی به شهرک نشینان اجازه داده است تا تحت حفاظت رسمی نظامی به آنجا حمله کنند؛ گامی عملی در جهت اعمال تقسیمات زمانی و مکانی مشابه آنچه در مسجد ابراهیمی در الخلیل رخ داده است.
این هتک حرمت روزانه صرفاً مقدمه‌ای بر یک طرح استراتژیک گسترده‌تر است که به دنبال اعمال حاکمیت کامل رژیم صهیونیستی بر مسجدالاقصی و اطراف آن است. این طرح شامل حفاری‌ها و تونل‌ها در شهر قدیمی، سلوان و شیخ جراح؛ ایجاد پایگاه‌های شهرک سازی در مجاورت مسجدالاقصی؛ محدودیت‌هایی در کارهای مرمت و نگهداری و تلاش برای تبدیل مسجد به یک جاذبه گردشگری تحت نظارت مقامات صهیونیستی است.
جامعه بین‌المللی پیوسته این سیاست‌ها را محکوم کرده و آنها را نقض آشکار قوانین بین‌المللی دانسته است. در قطعنامه ۲۵۲ شورای امنیت در سال ۱۹۶۸ آمده است که تمام اقدامات رژیم صهیونیستی که وضعیت قدس را تغییر داده است، باطل و بی‌اعتبار است. قطعنامه ۴۷۸ سال ۱۹۸۰ بر مخالفت جامعه بین‌المللی با تصمیم رژیم صهیونیستی برای الحاق قدس تاکید کرده است و آن را نقض قوانین بین‌المللی دانسته است.
مجمع عمومی سازمان ملل متحد نیز در قطعنامه‌های متوالی خود گفت: قدس یک شهر اشغالی است و وضعیت قانونی آن را نمی‌توان با تصمیمات یکجانبه تغییر داد. در سال ۲۰۱۶، شورای امنیت قطعنامه ۲۳۳۴ را تصویب کرد و در آن تاکید کرد که شهرک سازی‌ها در سرزمین‌های اشغالی فلسطین، از جمله قدس شرقی، غیرقانونی است و مانعی برای صلح محسوب می‌شود. این امر در مورد همه پروژه‌های یهودی‌سازی اسرائیل نیز صدق می‌کند.
سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) بارها در قطعنامه‌های خود اذعان کرده است که مسجدالاقصی منحصراً برای مسلمانان است و یهودیان هیچ ارتباطی با آن ندارند. این سازمان از سال ۱۹۸۱ اقدسرا در فهرست میراث جهانی در معرض خطر قرار داده است، که نشانه‌ای آشکار از میزان خطراتی است که شهر مقدس را تحت سیاست‌های اشغالگران تهدید می‌کند.
با وجود این مشروعیت قانونی بین‌المللی، رژیم صهیونیستی همچنان به سرپیچی از قطعنامه‌های سازمان ملل ادامه می‌دهد، اجماع جهانی را نادیده می‌گیرد، به عمل انجام‌شده تکیه می‌کند و از قدرت‌های بزرگی که بر جنایات آن چشم می‌بندند، حمایت می‌کند. با این حال، نمی‌تواند حقیقت تاریخی، مذهبی و قانونی تثبیت‌شده را تغییر دهد. مسجدالاقصی، با تمام بخش‌های آن، نمازخانه‌ها، حیاط‌ها، دیوارها و دروازه‌ها، که مساحتی بالغ بر ۱۴۴ دونم را پوشش می‌دهد، یک موقوفه کاملاً اسلامی است که مشمول مذاکره یا دادگاه‌های اسرائیل یا قوانین صهیونیستی نیست.
سالگرد آتش‌سوزی دردناک صرفاً یادآوری یک فاجعه گذشته نیست؛ بلکه هشداری است برای زمان حال که شعله‌های آتش هنوز در قدس شعله‌ور است و خطراتی که بر سر مسجدالاقصی سایه افکنده است، به دلیل سیاست‌های یهودی‌سازی، ریشه‌کنی و پاکسازی قومی که روزانه توسط اسرائیل اعمال می‌شود، در حال افزایش است.
اگر جهان در سال ۱۹۶۹ برای محکوم کردن جنایت آتش‌سوزی به پا خاست، سکوت امروز در مورد تجاوزات، تخلفات، حفاری‌ها و فعالیت‌های شهرک‌سازی جاری، یک جنایت و همدستی مضاعف است که در را به روی فاجعه‌ای جدی‌تر می‌گشاید.
بیت‌المقدس امروز آزمونی واقعی برای اراده ملت‌های عربی و اسلامی و آزمونی برای اعتبار جامعه بین‌المللی در احترام به قوانین بین‌المللی و قطعنامه‌های مشروعیت بین‌المللی است.
مسجدالاقصی، امروز امانتی است که به دو میلیارد مسلمان سپرده شده است. این مکان صرفاً یک بنای مذهبی نیست، بلکه نمادی از هویت، حاکمیت و کرامت است. حفاظت از آن یک انتخاب نیست، بلکه یک وظیفه دینی، قانونی و انسانی است. ادامه کوتاهی اعراب و مسلمانان در حمایت از بیت‌المقدس، لکه ننگی پاک‌نشدنی بر تاریخ خواهد ماند. در همین حال، بیت‌المقدس تا زمان دستیابی به آزادی، در برابر یهودی‌سازی مقاوم خواهد ماند، نمادی از مقاومت و پایداری و جوهره آرمان فلسطین است.