مائده طهماسبی و فرهاد آئیش می‌گویند امروز که به ۲۵ سال گذشته نگاه می‌کنند می‌بینند که تئاترهای زیادی روی صحنه برده‌اند و در آثار تصویری بسیاری بوده‌اند و اکنون که به سمت میانسالی در حرکتند، از تصمیم‌شان برای بازگشت به ایران خوشحالند.  

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، مائده طهماسبی چندی پیش نمایشی را روی صحنه برد که تنها بازیگر آن، فرهاد آئیش بود. «گزارشی به آکادمی» نمایشی بود که در سالن شیشه‌ای عمارت هما اجرا شد و مائده طهماسبی و فرهاد آئیش به بهانه آن مهمان کافه خبر خبرگزاری خبرآنلاین شدند. 

در بخشی از این گفت‌وگو از آن‌ها پرسیدیم هیچ‌گاه پیش آمده است که از برگشت‌شان به ایران پشیمان باشند؟ مائده طهماسبی به این پرسش چنین پاس داد: «درواقع آن‌چه موضوع را جالب می‌کرد این بود که ما از آن طرف، به ایران برگشته‌ بودیم. در دوره‌ای که جوان‌ها سرخورده و خسته فقط می‌خواستند بروند. مثل همان سال‌هایی که ما خودمان رفتیم. من برای درس خواندن مهاجرت کردم و در راه زندگی با فرهاد آشنا شدم. بعد سوال‌مان این شد که چه کنیم تا فرهاد به‌عنوان نمایشنامه‌نویس و کارگردان تئاتر ایرانی و من به‌عنوان بازیگر، بتوانیم به اجرا بپردازیم؟ ما فقط آخر هفته‌ها روی صحنه می‌رفتیم. چون تعداد اجراهای تئاتر به زبان فارسی برای ایرانیان خارج از کشور بیشتر از یکی، دو نوبت نبود و همین برای هر شهری کفایت می‌کرد. به‌تبع اغلب اعضای گروه، شغلی داشتند که از طریق آن زندگی می‌کردند. برای ما، تئاتری تمام‌وقت بودن، امکان‌پذیر نبود. دست کم برای خود من. هرچند مثلا فرهاد شغل اول و آخرش تئاتر بود.» 

او ادامه داد: «آن‌چه ما می‌خواستیم این بود که وارد تئاتر حرفه‌ای شویم. تعریف تئاتر حرفه‌ برای ما تعریف تئاتر ایران بود. طوری که وقتی به ایران برگشتیم تازه احساس کردیم در تئاتری حرفه‌ای در حال کاریم. درنتیجه غیر از مادر و خانواده، قصدمان پیدا کردن پاسخی برای این سوال بود که آیا در عالم حرفه‌ای تئاتر ایران از جایگاهی برخوردار هستیم یا خیر؟ جایگاهی که با اجرای «گزارشی به آکادمی» در سال ۱۳۷۸ به آن پی بردیم. مسیری که ما طی کردیم همراه با آزمون و خطا بود. ما به ایران آمدیم که ببینیم چه خبر است؟ ببینیم می‌شود کار کنیم یا خیر؟ ببینیم مورد توجه قرار می‌گیریم یا نه؟ و... ضمن این که برگشتن به ایران برای من بسیار سخت بود. من در زمان شاه رفته بودم و پس از انقلاب برگشتم. پس انقلاب و جنگ را فقط به‌واسطه سفرهای گاه‌به‌گاه دوران دانشجویی‌ام به ایران درک کرده و از هیچ کدام تجربه نزدیکی نداشتم. درنتیجه بسیار مهم بود که بدانیم آیا جامعه با ما و ما با جامعه کنار خواهیم آمد؟ امروز که به ۲۵ سال گذشته نگاه می‌کنم می‌توانم بگویم بله. ما تئاترهای زیادی را روی صحنه بردیم، در آثار تصویری بسیاری بودیم و و اکنون که به سمت میانسالی در حرکتیم، از تصمیم‌مان برای برگشت خوشحالیم.» 

متن کامل این گفت‌وگو را این‌جا بخوانید. 

۲۴۲۲۴۲

منبع: خبرآنلاین