همایون اسعدیان، مدیرعامل خانه سینما و دبیر جشن، با مدیریت هوشمندانه خود توانست فضایی فراهم کند که هم دغدغه‌ها و انتقادها بیان شود و هم روشن گردد هدف از اعتراض‌ها و ساخت فیلم‌هایی که گاه به «سیاه‌نمایی» متهم شدند، هشدار به مسئولان و دلسوزی برای مردم است، نه تحریک جامعه برای همسویی با مخالفان یا بیگانگان. اسعدیان ضمن یادآوری همراهی سینماگران با رزمندگان دوران دفاع مقدس و جنگ ۱۲ روزه اخیر، گفت: «ما نگرانیم؛ حالمان بد است، زیرا مردم وظایف خود را درست انجام دادند، اما مسئولان چه کردند؟» این جمله بازتابی از واقعیت امروز جامعه است: مشکلات اقتصادی، بحران معیشتی و پیامدهای جنگ اخیر.
در بخش‌های دیگر مراسم، سخنان ستاره اسکندری درباره همکاران ممنوع‌الفعالیت، گلایه‌های پرویز پرستویی از وضعیت اقشار محروم، خواسته‌های حامد بهداد درباره آزادی بیان و نقد رفتارهای دیکتاتورمآبانه و نگرانی‌های آزاده صمدی برای آینده سینمای اندیشمندانه، بازتاب مطالبات حق‌خواهانه جامعه هنری بود. این نشان می‌دهد که مطالبه‌گری بخشی جدایی‌ناپذیر از حقوق شهروندی است و باید در بستر گفت‌وگو و تعامل پاسخ داده شود.
جنگ ۱۲ روزه اخیر نیز نشان داد که هنرمندانی که گاه «سیاه‌نما» خطاب می‌شدند، نه جاسوس شدند و نه علیه کشورشان فیلم ساختند. بالعکس، این هنرمندان با برخورد هوشمندانه و تعامل سازنده می‌توانند به عاملی برای تقویت وحدت و یکپارچگی ملی تبدیل شوند.
جشن امسال با شعار «گرامیداشت قصه‌های ماندگار سینما» برگزار شد؛ یادآوری خاطرات جمعی سینماگران و بزرگداشت هنرمندانی که حضورشان ماندگار است یا اکنون غایب‌اند، بخشی از تاریخ سینمای ایران را نمایان ساخت. پرسش اساسی این است که چرا گاه کوچک‌ترین کلام یا رفتار برخی هنرمندان به‌عنوان تهدید تلقی می‌شود.
این جشن می‌توانست فرصتی برای طرح مسائل بنیادین سینمای ایران باشد؛ شرایطی که رقابت‌های جدی و فناوری‌های نوین، سینما را با چالش مواجه کرده است. توجه به معیشت و شرایط زندگی اهالی سینما در این مقطع ضروری است، تا «خانه سینما» به موزه‌ای بی‌تحرک تبدیل نشود.
صحنه‌ای دیگر در جشن جلب توجه می‌کرد: ورود جوانی با پوشش ساده و کلاه متفاوت، که نگاه‌ها را متوجه خود ساخت. او «اکتای براهنی» کارگردان فیلم «پیرپسر» بود؛ اثری که سه ساعت تماشاگر را درگیر کرد، موفقیتی کم‌نظیر در سینمای ایران. این نشان می‌دهد ذائقه مخاطب در حال تغییر است و ضرورت آسیب‌شناسی و بازآفرینی آینده سینما بیش از هر زمان احساس می‌شود.
طرح این مسائل، امروز برای آینده سینمای ایران ضروری‌تر از گذشته است.
5959