در سال‌های اخیر، رشد ازدواج در میان افراد بالای ۵۰ سال به‌ویژه در سال ۱۴۰۳ با ثبت بیش از ۳۲ هزار مورد، روندی نگران‌کننده و در عین حال تأمل‌برانگیز را نشان می‌دهد. اگرچه این پدیده می‌تواند فرصتی برای آغاز دوباره زندگی باشد، اما در لایه‌های زیرین خود هشدارهایی جدی درباره ساختار خانواده، انسجام اجتماعی و آینده جوانان دارد.
این افزایش، بازتاب دو بحران همزمان است:
از یک‌سو جوانانی بی‌افق و بی‌پناه که به دلیل فشارهای اقتصادی، تورم، گرانی مسکن و نبود امنیت شغلی، جرأت تشکیل خانواده را از دست داده‌اند؛
و از سوی دیگر سالمندانی تنها و بی‌همدم که فقدان همسر یا حمایت خانواده، آنان را به ازدواج مجدد و جست‌وجوی آرامش عاطفی سوق می‌دهد. این دو چهره در واقع دو روی یک سکه‌اند؛ سکه‌ای که بر آن عبارت «ضعف سرمایه اجتماعی» نقش بسته است.
ازدواج در سنین بالا گاهی با چالش‌های جدی همراه است: اختلافات مالی، تعارض میان فرزندان و والدین، سوءاستفاده‌های اقتصادی و فشارهای روانی. بنابراین، بدون حمایت‌های اجتماعی و مشاوره پیش از ازدواج، این اقدام می‌تواند به مشکلات تازه‌ای برای خانواده‌ها منجر شود.
برای عبور از این بحران، باید همزمان دو مسیر دنبال شود:
حمایت واقعی از جوانان برای تحقق ازدواج از طریق تأمین مسکن، اشتغال پایدار و کاهش هزینه‌های زندگی؛
ایجاد نظام‌های حمایتی و روانی برای سالمندان تا ازدواج تنها راه فرار از تنهایی نباشد.
واقعیت این است که ازدواج سالمندان، اگرچه ظاهراً آماری مثبت است، در باطن آیینه‌ای از تنهایی، ناامیدی و بی‌پناهی جامعه محسوب می‌شود؛ بحرانی که اگر امروز جدی گرفته نشود، فردا پیامدهای گسترده‌ای در خانواده، سلامت روان و انسجام اجتماعی به همراه خواهد داشت.
منابع :
عصر ایران – آمار ازدواج افراد بالای ۵۰ سال در سال ۱۴۰۳: بیش از ۳۲ هزار مورد
خبرآنلاین – سهم ۸ درصدی ازدواج مردان بالای ۶۰ سال از کل ازدواج‌ها (۱۳۹۸)
انتخاب – گزارش مرکز آمار ایران درباره وضعیت تنهایی و زندگی سالمندان