۲۶ مهر؛ از تنِ سالم تا جامعه‌ تاب‌آور

بیست و ششم مهرماه،تنها یک یادآوری تقویمی نیست؛ فراخوانی است برای بازگشت به خویشتن. در هیاهوی زندگی مدرن و دغدغه‌های پایان‌ناپذیر، گاه اولین قربانی، «تن» ماست. بدنی که قرار بود مرکب روح برای طی کردن طریق زندگی باشد، به انباری از خستگی و بیماری بدل شده است. روز تربیت بدنی، تلنگر است تا دوباره پیکر خود را ببینیم، به نیازهایش گوش دهیم و آن را توانمند سازیم.

در نگاهی کلان،ورزش هرگز تنها یک فعالیت فردی نبوده است. از دوران باستان، ایرانیان در آیین‌های پهلوانی و زورخانه‌ای، «ورزش» را با «پرورش» درآمیختند و «تن‌آرامی» را آینه‌ی «روان‌آرامی» قرار دادند. این نگاه حکیمانه به ما می‌آموزد که جامعه‌ی سالم، محصول تک‌تک اجزای سالم خود است. یک ملت قدرتمند، بر بنیاد شهروندانی بنا می‌شود که از نظر جسمی و روانی، تاب‌آور و توانمند باشند.

در این روز فرخنده،بر همگان به ویژه پیشگامان عرصه‌ی تربیت بدنی و ورزش، آنان که با عشق، پیکره‌ی جامعه را توان و نشاط می‌بخشند، درود می‌فرستیم. باد که تلاش‌های شما، چونان بارانی حیات‌بخش، بر دشت‌های زندگی تک‌تک ایرانیان باریده و بذر سلامتی و شادابی را بارور سازد. این روز بر شما خجسته باد.

تأثیرات ورزش در جامعه:

۱.سلامت ملی: کاهش بار بیماری‌های غیرواگیر مانند دیابت، فشارخون و نارسایی‌های قلبی-عروقی، مستقیم‌ترین دستاورد گسترش فرهنگ ورزش است. این امر نه تنها بر کیفیت زندگی افراد می‌افزاید، بلکه بار مالی عظیمی را از دوش نظام سلامت کشور برمی‌دارد.

۲.شادابی اجتماعی: ورزش، مایه‌ی افروختن شمع نشاط در کالبد فرد و جامعه است. یک جامعه‌ی ورزشکار، جامعه‌ای است با امید، سرزندگی و به دور از آشفتگی‌های روانی. ورزش، پادزهری است کارآمد برای پیشگیری از بسیاری از نابسامانی‌های اجتماعی.

۳.کارآمدی اقتصادی: نیروی کاری که از سلامت بدنی برخوردار است، متمرکزتر، خلاق‌تر و پرانرژی‌تر است. غیبت‌های شغلی کاهش می‌یابد و بهره‌وری ملی فزونی می‌گیرد. سرمایه‌گذاری در ورزش، سرمایه‌گذاری برای توسعه‌ی اقتصادی است.

۴.انسجام و هویت ملی: پیروزی‌های ورزشی در عرصه‌های بین‌المللی، موجی از غرور و همبستگی ملی را ایجاد می‌کند. این لحظات، فرصتی استثنایی برای تقویت سرمایه‌ی اجتماعی و نمایش چهره‌ای توانمند از ایران به جهانیان است.

پاسخ به یک پرسش اساسی: اما از کجا شروع کنیم؟

این مسیر،با شعار دادن به پایان نمی‌رسد. نیاز به عزمی همگانی داریم:

· نقش خانواده: خانواده‌ها باید ورزش را از یک «انتخاب» به یک «عادت» در سبک زندگی تبدیل کنند. یک پیاده‌روی ساده‌ی خانوادگی، می‌تواند نقطه‌ی شروعی طلایی باشد.

· نقش رسانه‌ها: رسانه‌ها موظف‌اند به جای تمرکز صرف بر حواشی ورزش قهرمانی، به ترویج «ورزش همگانی» بپردازند و الگوهای سالم زندگی را معرفی کنند.

· نقش نهادهای حکومتی: ضروری است که با اختصاص بودجه‌های جدی، زیرساخت‌های ورزشی در محله‌ها، پارک‌ها و مدارس توسعه یابد تا دسترسی به ورزش برای همه، آسان و کم‌هزینه شود.

· نقش هر یک از ما: بیایید این پرسش را از خود بپرسیم: «من در امروز، برای بدنم چه کرده‌ام؟» این پرسش، آغازگر هر تغییر بزرگی است.

اما سخن پایانی:

بیست و ششم مهر،تنها یک روز نیست؛ نماد یک ضرورت همیشگی است. ورزش، سپری است در برابر رخوت، بیماری و ناامیدی. بیایید همگان را به یک نهضت ملی برای سلامتی فراخوانیم. نهضتی که نماد آن، کفش ورزشی است و میدان نبرد آن، پارک‌ها، پیاده‌روها و سالن‌های ورزشی هستند.

ما در آستانه‌ی ساختن ایرانی تاب‌آور، سالم و پرنشاط هستیم. این مسیر، با گام‌های استوار تک‌تک ما آغاز  می‌شود.

257 251