برنامه‌های چهارمین سمینار بررسی مسائل مطبوعات ایران؛ چالش‌ها و چشم اندازها صبح امروز سه شنبه 2 خرداد با ارائه چند مقاله از صاحبنظران عرصه روزنامه نگاری پیگیری شد.
سیدفرید قاسمی پژوهشگر در عرصه تاریخ مطبوعات در مقاله‌ای با عنوان «رهاسازی تجربه‌های تاریخی» به طرح این پرسش پرداخت که «چرا با همه فراز و فرودها و تجربه‌های گرانسنگ در طول و عرض تاریخ مطبوعات، نتوانسته‌ایم نظریه‌های بومی تولید کنید؟» گفت: «به ظاهر مطبوعات عمر 176 ساله اش سه نظام را به خود دیده اما همین عمر 176 ساله را می‌توان به 28 دوره متفاوت تقسیم کرد.»
وی سپس گفت: «در 28 دوره یاد شده اگر از تصویب‌نامه‌ها، متمم‌ها، اصلاحیه‌ها و بازنگری بعضی مواد بگذریم حدود 6 قانون داشته‌ایم، 3 دوره روزنامه نگاری پیش از صدور فرمان مشروطیت را از عدد 28 کسر کنیم، به 6 قانون و 25 دوره مطبوعاتی می‌رسیم. به عبارت دیگر با 25 سلیقه مواجه بوده‌ایم که بر قانون غلبه داشته اند.»
این پژوهشگر عرصه تاریخ مطبوعات افزود: «پس از 60 سال به معایب مطبوعات صرفا دولتی پی برده‌ایم و جبر زمانه ما را به سمت روزنامه‌نگاری غیردولتی سوق داده است؛ برای اینکه خود را متمدن نشان دهیم، 16 سال پیش از این مجوز نشریه به بخش خصوصی داده‌ایم، اما به دلیل اینکه زیرساخت‌های روزنامه خصوصی فراهم نبوده یارانه را علم کرده‌ایم و خصوصی‌نما را به جای خصوصی نشانده‌ایم.»
قاسمی اضافه کرد: «در این تاریخ 16 ساله یارانه مطبوعاتی، به جای آنکه یارانه را به سمت زیرساخت‌ها هدایت کنیم ثروت ملی را به جیب افرادی روانه کردیم که بیشترین شأن روزنامه‌نگاری را نه علم و هنر و فن و حتی صنعت بلکه بازرگانی دانسته‌اند.»
وی گفت: «اگر یک صدم پولی که از محل درآمدزایی مطبوعاتی به دست آمده، صرف رشد و توسعه این حرفه می‌شد، امروز روزنامه نگارانی را که امنیت شغلی نداشتند، نداشتیم. آنچه در این سال‌ها به عنوان هدیه به بعضی از روزنامه‌نگاران داده می‌شد، اگر صرف زیرساخت‌ها، ایجادباشگاه و صندوق قرض الحسنه و نظایر این ها شود برای اهل حرفه به مراتب بهتر خواهد بود.»
این پژوهشگر ادامه داد: «تجربه نشان داده که بیشتر روزنامه‌نگاران واقعی رغبتی به دریافت هدایا ندارند و آنچه به نام روزنامه‌نگاران رقم می‌خورد به کام غیرروزنامه‌نگار می‌رود. حال که بیش از 100 سال از عمر مطبوعات می‌گذرد به فکر برپایی مرکز آموزش روزنامه‌نگاری افتاده‌ایم.»
57244