به گزارش خبرآنلاین روزنامه اطلاعات نوشت:این سوال از سرِ بیانصافی نیست؛ از سر درماندگی است. جامعهای که هنوز دولت و مجلس دارد، اما مشکلاتش مستقل از تصمیمهای آنها رشد میکند، دیر یا زود به این نقطه میرسد که نبودن را با بودنِ بیاثر مقایسه کند.
نتیجه روشن است: بحرانها کار خودشان را میکنند و سیاستگذاری تماشاگر آنهاست.
اقتصاد راه خودش را میرود، قیمتها به تصمیمهای رسمی بیاعتنا هستند و مردم برنامهی زندگیشان را نه با قانون و بودجه، بلکه با بدترین سناریوی ممکن تنظیم میکنند. این یعنی اعتماد نه فرو ریخته، بلکه کنار گذاشته شده است. جامعه یاد گرفته بدون اتکا به نهادهای رسمی دوام بیاورد؛ و این، خطرناکترین مرحلهی فروپاشی است.
کنایه تلخ ماجرا این است که اگر فردا اعلام شود دولت و مجلس برای مدتی تعطیل شدهاند، اولین واکنش بسیاری از مردم احتمالا وحشت نخواهد بود، بلکه این پرسش ساده است: چه فرقی میکند؟ وقتی این سوال قابل طرح میشود، یعنی نهادها پیش از آنکه حذف شوند، از معنا تهی شدهاند.