به گزارش خبرآنلاین، اوتول که دوم اوت 80 ساله می‌شود، روز سه‌شنبه در بیانیه‌ای نوشت فعالیت او در حوزه نمایش، سینما و تلویزیون به لحاظ احساسی و مالی برایش رضایت‌بخش بوده است.
او ادامه داد: «من از این طریق با آدم‌ها و همراهان خوب آشنا و با آن‌ها در همان چیزی شریک شدم که همه بازیگرها به شکلی اجتناب‌ناپذیر با آن روبرو هستند: موفقیت‌ها و شکست‌ها. هرچند اعتقاد دارم هر کس خودش باید تصمیم بگیرد چه زمان از کار کناره‌گیری کند. بنابراین من بدون گریه و با تشکر فراوان با این حرفه خداحافظی می‌کنم.»
اوتول گفت دیگر دل این کار را ندارد و وقت آن رسیده شکست را بپذیرد. او همچنین گفت اکنون روی سومین جلد کتاب خاطرات خود متمرکز می‌شود.
او 50 سال پیش با بازی در نقش اصلی فیلم «لورنس عربستان» به جایگاه یک ستاره رسید، فیلمی که برنده هفت جایزه اسکار شامل بهترین فیلم و کارگردان برای دیوید لین شد.
بازی اوتول در نقش تی. ای. لورنس ماجراجوی بریتانیایی در «لورنس عربستان» اولین نامردی اسکار بهترین بازیگر مرد را برای او به همراه آورد، اما در عین حال اولین ناکامی او را در مسیر دریافت جوایز اسکار رقم زد.
پیتر اوتول و آنتونی کویین در صحنه‌ای از فیلم «لورنس عربستان»
اوتول در مجموع هشت بار نامزد اسکار شد و هیچ‌وقت نتوانست برترین جایزه بازیگری هالیوود را دریافت کند که این در میان بازیگران مرد یک رکورد است.
اوتول بجز «لورنس عربستان» برای فیلم‌های «بکت» (1964)، «شیر در زمستان» (1968)، «خداحافظ آقای چیپس» (1969)، «طبقه حاکم» (1972)، «بدلکار» (1980)، «سال دلخواه من» (1982) و «ونوس» (2006) هم نامزد اسکار بوده است.
او که متولد سال 1932 در ایرلند است، پس از خدمت در نیروی دریایی سلطنتی در آکادمی سلطنتی هنر دراماتیک در لندن مشغول تحصیل شد و به این ترتیب کار بازیگری را آغاز کرد. از جمله اولین نقش‌آفرینی‌های موفق اوتول در عرصه نمایش می‌توان به بازی در نقش اصلی «هملت» و شایلاک در «تاجر ونیزی» اشاره کرد.
او یکی از چند بازیگر تئاتر جوان بریتانیایی بود که خیلی زود توانستند در هالیوود ستاره شوند.
مایکل کین بازیگر برنده دو جایزه اسکار، هفته پیش در یک مصاحبه درباره فیلم جدید خود «شوالیه تاریکی برمی‌خیزد»، گفت: «آن زمان گروهی بازیگر از طبقه کارگر بودند؛ پیتر اوتول، آلبرت فینی، همه، و ما شرایط را تغییر دادیم.»
پیتر اوتول و کاترین هپبورن در فیلم «شیر در زمستان»
اوتول سال 2003 در 70 سالگی یک اسکار افتخاری دریافت کرد، جایزه‌ای که اغلب به عنوان نوعی دلداری به بازیگران و کارگردانان تحسین‌شده که هیچگاه موفق به دریافت جایزه برتر هالیوود نشده‌اند، اعطاء می‌شود.
اوتول این اسکار افتخاری را 20 سال پس از هفتمین نامزدی اسکار خود برای فیلم «سال دلخواه من» دریافت کرد. آن زمان این احتمال که اوتول بار دیگر نامزد اسکار شود، خیلی ضعیف بود. او همچنان کار می‌کرد، اما در نقش‌های کوچک‌تر که بعید به نظر می‌رسید در فصل جوایز مورد توجه قرار بگیرد.
اوتول با مهربانی جایزه افتخاری را پذیرفت و به شوخی گفت: «همیشه ساقدوش عروس بودم، نه خود عروس.»
البته اوتول آن سال چیزی نمانده بود جایزه خود را نپذیرد. او نامه‌ای به آکادمی علوم و هنرهای سینمایی نوشت و خواست اعطاء این جایزه تا 80 سالگی او به تعویق بیفتد.
او با این امید که یک نقش سزاوار اسکار سر راهش باشد، در نامه خود نوشت: «من هنوز داخل بازی هستم و شاید بتوانم خودم این لعنتی را به دست بیاورم.»
پیتر اوتول در صحنه‌ای از فیلم «آخرین امپراتور» به کارگردانی برناردو برتولوچی
اوتول هنوز داخل بازی بود. او سال 2006 برای بازی در نقش یک بازیگر پیر در «ونوس» برای هشتمین بار نامزد اسکار شد.
روزی که اسامی نامزدها اعلام شد، اوتول در بیانیه‌ای نوشت: «اگر بار اول موفق نشدی، سعی کن، سعی کن، سعی کن، سعی کن، سعی کن، سعی کن، دوباره سعی کن.»
از بخت بد اوتول، او بار دیگر شکست خورد و جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد به فورست ویتکر برای «آخرین پادشاه اسکاتلند» رسید.
با این حال، اوتول همچنان به خاطر جایزه چند سال پیش خود قدردان هالیوود بود.
او در شب مراسم آکادمی گفت: «الان من اسکار خودم را دارم و فقط مرگ می‌تواند ما را از هم جدا کند.»
اسوشیتدپرس / 10 ژوئیه / ترجمه: علی افتخاری
5858