محبوبه عمیدی: این تصاویر که از سقوط کنترل‌شده یک فروند بوئینگ 727 با ظرفیت 170 سرنشین تهیه شده، نشان می‌دهد بر خلاف تصور بسیاری از ما بخش جلوی هواپیما در هنگام سقوط بسیارآسیب‌پذیرتر از بخش میانی آن و مخصوصا بخش انتهایی است و تقریبا هنگام برخورد دماغه هواپیما با زمین، مسافران فِرست‌کلاس شانسی برای زنده ماندن نخواهند داشت.
به گزارش دیلی میل، این آزمون بی‌نظیر که با سقوط کنترل‌شده یک بوئینگ 727 در بیابان سونورا در مکزیک انجام شده، می‌تواند درک بهتری از شرایط هواپیماهای امروزی در هنگام سقوط را در اختیار کارشناسان قرار دهد.
این هواپیما در ابتدا توسط جیمز اسلوکام، خلبان 55 ساله هدایت شده و پس از آنکه او در ارتفاع 2500 پایی به کمک چتر نجات از آن بیرون پریده، توسط خلبان دیگری به کمک کنترل از راه دور هدایت شده و با برنامه‌ریزی قبلی سقوط کرده است. سرنشینان این هواپیما را ماکت‌هایی تشکیل داده بودند که به واسطه شیوه طراحی خود می‌توانستند مانند انسان‌ها در برابر ضربات و تکان‌ها عکس‌العمل نشان دهند.
آنها به سه گروه متفاوت تقسیم شدند: صندلی گروه اول در وضعیت عمودی قرار گرفت و کمربند ایمنی آنها بسته شده بود، در گروه دوم کمربند ایمنی بسته شده بود؛ اما صندلی دیگر در وضعیت عمودی قرار نداشت و گروه سوم در صندلی‌هایی نشسته بودند که در وضعیت عمودی قرار نداشتند و کمربند ایمنی نیز نبسته بودند.
بررسی‌ها پس از اینکه این هواپیما با دماغه به زمین برخورد کرد، نشان داد اگر به جای این ماکت‌ها سرنشینان بوئینگ را انسان‌ها تشکیل داده بودند افرادی که در وضعیت عمودی قرار داشتند، می‌توانستند زنده بمانند، آنها که پشتی صندلی خود را تغییر داده بودند با جراحاتی جدی، مخصوصا در ناحیه سر و صورت مواجه می‌شدند و وضعیت افرادی که کمربند ایمنی نداشتند از گروه دوم هم به مراتب بدتر بود.
این پروژه 1میلیون پوندی با بازطراحی سوانح هوایی نه‌تنها می‌تواند به کارشناسان کمک کند قدرت و پایداری بدنه هواپیما و کابین آن را در برابر ضربه بررسی کنند که باعث می‌شود درک بهتری از اثر ضربه در حوادث مشابه روی بدن سرنشینان به وجود بیاید. علاوه بر این محققان امیدوارند نتایج این پروژه بتواند به بالا رفتن درصد نجات‌یافتگان از سوانح هوایی آینده کمک کند.
بوئینگ از تعداد زیادی دوربین برای ضبط و ثبت لحظات سقوط و برخورد استفاده کرده و علاوه بر دوربین‌هایی که درون هواپیما کار گذاشته شده بودند، در هواپیماهایی که این بوئینگ را تعقیب می‌کردند و حتی کلاه ایمنی خلبان برای فرود با چتر نجات نیز از دوربین استفاده شده است.
کارشناسان پس از بررسی تصاویر این دوربین‌ها می‌گویند در هر سقوط مشابه حدود 78درصد از مسافران شانس زنده ماندن دارند؛ اما تقریبا تمامی افرادی که در بخش جلو و فرست کلاس نشسته‌اند، به دلیل شکستن دماغه کشته خواهند شد.سرنشینان عقب هواپیما بیشترین شانس را برای زنده ماندن خواهند داشت.
این اولین‌بار است که آزمون سقوط کنترل شده یک هواپیما با موفقیت انجام می‌شود. تنها آزمایش مشابه این سقوط که توسط ناسا در سال 1984/1363 برای سقوط کنترل‌شده یک فروند بوئینگ 720 انجام گرفت، با برخورد لاشه آتش‌گرفته این هواپیما با زمین به پایان رسید.
آن ایوانز که بازرش سابق بخش تحقیق و بررسی تصادفات هوایی انگلستان بوده و جعبه سیاه این هواپیما را بررسی کرده، می‌گوید: «بخش عقب هواپیما که جعبه سیاه در آن قرار می‌گیرد، به مراتب امن‌تر از دیگر بخش‌های آن است. با این حال این آزمون نشان می‌دهد هواپیماهای جدید توانایی قابل‌قبولی در تحمل شرایط برخورد دارند، البته بخش جلوی هواپیما به دلیل اینکه ضربه سخت‌تری را در هنگام برخورد دریافت خواهد کرد، در هنگام سانحه به مراتب آسیب‌پذیرتر است. ما از این آزمون یک درس دیگر هم گرفتیم و آن این است که سیم‌کشی داخلی هواپیما می‌تواند در حین برخورد از فضای خود جدا شده و با ایجاد مانع از خروج نجات‌یافتگان از هواپیما جلوگیری کند. پس بد نیست جایی در بخش عقب هواپیما را برای نشستن انتخاب کنید که چند صندلی بیشتر با خروجی‌های اضطراری فاصله ندارد».
53273