محمود حاج‌زمان: قرار بود کشتی جنگی ساحلی (Littoral Combat Ship) نقطه اطمینان آینده نیروی دریایی آمریکا باشد. اما در عوض، مشخص شده است که این برنامه شامل فهرست بلندبالایی از مشکلات و هزینه‌های بالا است، و حتی نمی‌تواند الزامات یک پهلوگیری ساده را در بندر به درستی برآورده سازد.
در حالت ایده‌آل قرار بود تا ناو LCS شناوری باشد که می‌توانست با تغییرشکل خود، سه نقش را به طور هم‌زمان انجام دهد: مین‌روب، ضد زیردریایی، و ناوی برای درگیری در نبردهای سطحی. برای انجام این وظایف و بسته به نوع ماموریت، این کشتی می‌توانست از ماژول‌های قابل تعویض، بالگرد، شناورهای بی‌سرنشین زیرسطحی، و اژدر استفاده کند. از نطر تئوری، ماژول‌های کشتی همانند بلوک‌های خانه‌سازی کودکان (لگو) کار می‌کردند و تغییر تجهیزات آن طیف وسیعی از کیت آرایه سونار ضد زیردریایی تا کیت توپخانه 30 میلی‌متری نبردهای سطحی را در بر می‌گرفت.
اما در عمل، این ماژول‌ها کار نمی‌کنند. هدف ماموریت جابه‌جایی درجای ماژول‌ها و سایر تجهیزات خاص مورد نیاز طی مدت 96 ساعت (چهار شبانه‌روز) بود. اگر کشتی انعطاف‌پذیر و وفق‌پذیر باشد، باید بتواند به سرعت در مقابل بحران واکنش نشان دهد. اما گزارش به دست آمده توسط خبرگزاری بلومبرگ نشان می‌دهد که اگرچه تعویض 96 ساعته تجهیزات از نظر فنی امکان‌پذیر است، اما این کار نیازمند داشتن اسکله‌ای در همان نزدیکی است که تمام اجزای ماژول بعدی روی آن در دسترس باشد. این مساله علاوه بر آنکه حجم بالایی برنامه‌ریزی پیشرفته برای آماده‌سازی را می‌طلبد، نیازمند آن است که ماژول‌های یدکی از قبل از پایگاه‌های نیروی دریایی به نقطه مورد نطر حمل شوند؛ فرایندی که در تمرینات آموزشی به چندین هفته زمان نیاز داشته است.
ناو LCS همچنین از چیزی که بتوان آن را یک کشتی بادوام به شمار آورد فاصله زیادی دارد. گزارش به دست آمده نشان می‌دهد که نمی‌توان انتظار داشت کشتی پس از ضربه دیدن توسط شناور دشمن کماکان توانایی خود را حفظ کند؛ موضوعی که برای یک شناور دریایی مشکل مهمی به شمار می‌رود. حتی با فرض اینکه طراحی کشتی به گونه‌ای نبوده که بخواهد یک نبرد دریایی کامل را به تنهایی انجام دهد، اما غرق کردن آن به حضور ناو دشمن هم نیاز ندارد. در عوض، این کشتی 440 میلیون دلاری را می‌توان به راحتی و با شلیک یک موشک کروز از سوی دشمن نابود کرد.
برنامه‌های اکتشافی وزارت دفاع آمریکا به خاطر عملکرد فراتر از بودجه تعیین شده خود بسیار بدنام هستند. با این وجود، معمولا یک برنامه کشتی‌سازی با ساختن وسیله‌ای مفید به پایان می‌رسد؛ حتی اگر هزینه آن میلیاردها دلار بیش از میزان مورد انتظار شود. برای مثال، برنامه شناور محافظت شده حمل سرباز مقاوم در برابر مین (MRAP) هزینه بالایی داشت که در مجموع 45 میلیارد دلار شد. اگرچه نسبت ارزش به هزینه برنامه MRAP هنوز زیر سوال است، حداقل آن برنامه به ساخت شناوری بادوام برای سربازانی منجر شد که در خارج از مرزها مشغول خدمتند.
هنوز این امکان وجود دارد که اصلاحات و پیشرفت‌های موثری در کشتی LCS ایجاد شود. اگرچه گزارش یک سال قبل به نواقص حیاتی آن اشاره می‌کند، اما آنها مشکلات غیرقابل حلی به شمار نمی‌روند. با این حال، بر طرف ساختن آنها به زمان و سرمایه گذازی مالی بیشتری نیاز دارد؛ منابعی که هر دو در زمان بحران اقتصادی بسیار کمیاب هستند.
53275