این روزها شبکه آی فیلم دارد برای باری دیگر، سریال امام علی را پخش می کند چنانچه قبل از آن هم سریال کیف انگلیسی را روی آنتن اش برد. فارغ از کیفیت مناسبی که به سر و شکل این سریال های ساخته شده در دهه 70 داده شده و رنگ ، نور و تصویرشان، تکانی اساسی خورده که غیرقابل انکار و قابل تحسین است اما اتفاقی درباره محتوا افتاده که آن هم به شدت به چشم می آید. ضیاالدین دری، سریال کیف انگلیسی را حدودا در 20 قسمت 40 دقیقه ساخت و داوود میرباقری هم سریال امام علی را در 17 قسمت حدودا 60 دقیقه ای، ساخته و پرداخته کرد که هر دوی آنها در زمان پخش شان به صورت هفتگی روی آنتن می رفتند. اما شبکه آی فیلم، کیف انگلیسی را هر شب در 7 قسمت 100 دقیقه ای و سریال امام علی را هم همین گونه و حدودا در 10 قسمت 100 دقیقه ای روی آنتن فرستاده و بعد هم هر قسمت را 2 بار دیگر در روز بازپخش می کند. اینگونه تدوین مجدد بدون توجه به داستان سریال و فراز و فرودش باعث شده تا هر قسمتی که با مدل جدید و به روش ریاضیاتی هر 100 دقیقه، یک قسمت، تدوین شده، به طور ناگهانی تمام شود.
نویسندگان این سریال ها در زمان نوشتن و همین طور کارگردان ها در زمان ساخت، سعی کرده اند تا هر قسمت را در نقطه ای که حس تعلیق دارد به پایان ببرند تا هم بتوانند مخاطب را در منتظر قسمت بعدی در هفته آینده بگذارند و هم ذهن او را درگیر ماجرا نگه دارند. ضمن اینکه این سریال ها، سریال های تاریخی اند که قصه، دیالوگ ها و شخصیت های متنوع و پیچیده ای دارند و دیدن آن در چنین زمانی طولانی ایی، کار سخت و صعبی است و باعث می شود خیلی ها کشش ادامه دیدن آن را نداشته باشند و نتوانند آن را هضم کنند. اتفاقی که پخش روزانه این سریال ها، آن را تشدید می کند. علاوه بر این، رسانه ها هم فرصت این را پیدا نمی کنند که به خوبی این بازپخش و زحمات سازندگان سریال ها را پوشش بدهند. این سریال ها، شباهتی به مینی سریال هایی که این روزها در دنیا مد شده ندارند برای همین است که اگر در همان قالب و تدوین قبلی و با حفظ ریتم و تعادل پخش شوند احتمالا، جذاب تر از چیزی باشند که الان اینقدر هول هولکی روانه آنتن می شود.
5757