جو طوری شده که بازی ایران و کره‌جنوبی برای غیرفوتبالی‌ها هم اهمیت پیدا کرده. وقتی کروش عکس سرمربی کره را با پیراهن ازبکستان! روی پیراهنش می‌چسباند، یعنی اعلام جنگ و این جنگ مستقیماً با سرنوشت فوتبال ایران ارتباط پیدا می‌کند. جالب اینجاست که کره‌ای‌ها هم کم نمی‌آورند. چوی جواب تمام حرف‌های کروش را داده و بازیکنان کره می‌خواهند اشک نکونام را دربیاورند. شرایط جوری شده که بازی با کره مثل بازی با آمریکا در جام 98 و مثل بازی با استرالیا حیثیتی است و هیچ‌کس دوست ندارد در اولسان به کره ببازیم. شکست احتمالی در این بازی و سقوط به پلی‌آف حتی می‌تواند از شکست 2 بر صفر به قطر در زمان مایلی‌کهن و شکست یک - 3 به بحرین در زمان بلاژویچ تلخ‌تر باشد. این درست که حریف ما یک تیم عربی نیست اما کره‌جنوبی امروز از عربستان و بحرین چند سال پیش برای ما مهمتر است و پیروزی در این بازی که حکم صعود به برزیل را هم دارد قطعاً مردم را شاد و فوتبال ما را بعد از مدت‌ها زنده می‌کند.
البته تیم‌ملی فعلی به مراتب ضعیف‌تر و پرایرادتر از تیم جام‌های جهانی 98 و 2006 است. تیم ما فاقد ستاره‌هایی نظیر دژاگه، کریمی، دایی، باقری، مجیدی و... است اما به‌هرحال نام این تیم ایران است و تجربه ثابت کرده هرگاه حریفی ما را تحریک می‌کند، همه مردم دوست دارند آن حریف به شکل مبسوطی ادب شود! همین عامل سبب می‌شود خیابان‌ها در هنگام پخش بازی خلوت شود و همه پای گیرنده‌های خود میخکوب شوند. طبعاً نتیجه تساوی هم می‌تواند برای ما شیرین باشد اما پیروز شدن در اولسان آن هم مقابل تیم آقای چوی بسیار دلچسب‌تر است و همه را به مرز انفجار می‌رساند. فوتبال ما به این نتیجه نیاز مبرم دارد هرچند که نباید فکر کنیم در صورت برتری بر کره همه چیز روبه‌راه است و مثلاً باشگاه‌ها، تیم‌ها، فدراسیون و مدیران فوتبالی خوبی داریم که کارشان را به درستی انجام می‌دهند.
***
اسم برزیل برای ما خاطره است. برزیل یعنی زیکو، ادر، سوکراتس، جونیور و... برزیل یعنی روماریو، به‌به‌تو، رونالدو و... فوتبال‌دوستان ایرانی همیشه برزیل را دوست داشته‌‌اند اما این‌بار قضیه خیلی فرق می‌کند. حالا ما باید خودمان را به برزیل برسانیم و در سرزمین قهوه و سامبا نشان بدهیم که برزیل آسیاییم. ما فقط 90 دقیقه تا برزیل فاصله داریم و کوچکترین اشتباهی در طول این 90 دقیقه غیرقابل بخشش خواهد بود.
252 41