مهدی یاورمنش: با این که استاد جلیل شهناز سال‌ها می‌شد دست به ساز نمی‌برد و هیچ شاگردی هم نداشت، اما میراث هنری‌اش آنچنان گران‌بها و گسترده است که همه نوازندگان تار، خود را وام دار او می‌دانند.
نوازش استاد شهناز بر سیم‌های تار به مدت شش دهه، نه تنها دل نوازندگان را ربود، بلکه خوانندگان بسیاری از جمله محمد رضا شجریان را هم شیدای خود ساخت. دهه 20 در کنار استادان تاج اصفهانی و حسن کسایی، دیار زاینده رود را از نوای سحرآمیزش آکنده کرد و با آمدنش به تهران در سال 1336، هنرنمایی‌اش را سوار بر امواج رادیو به گوش همه علاقمندان به موسیقی ایرانی رساند.
او نزدیک به 60 سال با بزرگ‌ترین هنرمندان هم دوره و نسل بعد از خود همکاری کرد که از آن میان می‌توان به فرامرز پایور، حبیب الله بدیعی، پرویز یاحقی، همایون خرم، علی تجویدی، منصور صارمی، حسن کسائی، محمد موسوی، تاج اصفهانی، ادیب خوانساری، محمودی خوانساری، عبدالوهاب شهیدی، اکبر گلپایگانی، علی اصغر بهاری، محمد اسماعیلی، محمد موسوی، حسین خواجه امیری، محمد رضا شجریان و شهرام ناظری اشاره کرد.
جلیل شهناز، مکتبی نو را به اهالی موسیقی ایرانی معرفی کرد که به مدت نیم قرن به طور مستمر در نوازندگی و خوانندگی نسل‌های مختلف تجلی یافت و همه را از خوان نعمتش بهره‌مند ساخت.
این استاد پیشکسوت در سال‌های اخیر اگر چه به دلیل بیماری و کهولت سن بیشتر در خانه بستری بود، با این وجود از هر فرصتی برای حضور در جمع هنرمندان بهره می‌گرفت. برای مثال اردیبهشت 89 با ویلچر به خانه موسیقی رفت تا ساختمان این صنف هنری را با دستان خود بازگشایی کند. (اینجا).
جلیل شهناز که سال‌ها با بیماری و ضعف قوای جسمانی دست به گریبان بود، عاقبت در اردیبهشت 91 از نفس افتاد و در بیمارستان بستری شد. (اینجا) اگر چه او مدتی بعد به خانه منتقل شد، اما دیگر هیچ گاه از تخت بیماری برنخاست. در یک سال گذشته علاوه بر موسیقی دانان پیشکسوت، اهالی جوان این هنر نیز به بالین استاد شهناز شتافتند و جویای احوالش شدند. (اینجا و اینجا).
بعد از چند سال مبارزه با بیماری، عاقبت جلیل شهناز در دوشنبه همین هفته آخرین زخمه را بر تار زندگی زد و با دنیا وداع گفت. (اینجا).
مرگ این نوازنده بزرگ، واکنش‌های بسیاری میان اهالی موسیقی برانگیخت که با سخنان و پیام‌های خود، این ضایعه بزرگ را تسلیت گفتند و بر نقش موثر و بی همتای استاد شهناز بر جریان موسیقی کشور تاکید کردند. (اینجا) از جمله محمد رضا شجریان نوشت: «خداوندگار تار، استاد جلیل شهناز آن یگانه دوران که نوای جان‌بخش سازش همواره سازگاری زمان با دل‌ها بود، آهنگ سفر کرد.» (اینجا). کیهان کلهر هم در پیامش آورد: «امشب حالی به سه گاه و ابوعطا و شور و دشتی هم نمانده، دلشان برای استاد جلیل شهناز تنگ خواهد شد که هیچ‌گاه کسی از او خوش‌تر ننواختشان.» (اینجا)
اما در کنار هنرمندان موسیقی، مردم هم در رثای استاد سخن گفتند. وقتی سه شنبه طرحی از چهره جلیل شهناز در خبرآنلاین منتشر شد، واکنش کاربران را برانگیخت. (اینجا) آنان شهناز را استادی معرفی کردند که مسوولان فرهنگی و هنری و رسانه‌ها به هیچ وجه قدرش را ندانستند و برای سه دهه مردم را از وجودش محروم کردند. (اینجا).
هنرمندان و علاقه‌مندان موسیقی ایرانی، با شرکت در مراسم تشییع پیکر استاد جلیل شهناز (اینجا)، در حالی با این نوازنده بزرگ تار وداع خواهند کرد که نوای سحر آمیز ساز او را در دل و جان خود جاودانه ساخته‌اند.
57245