1- نمی‌دانم «وقتی همه خوابیم» فیلم برتری است یا «رئیس»؟ هر دو فیلم‌های پرت و پلا و هذیانی‌اند، متشنج، عقب‌مانده و ناتوان؛ حتی ناتوان از قصه‌گویی و چقدر بد که « وقتی همه خوابیم» تحت تأثیر سازنده «رئیس» است - هم در برخی دیالوگ‌ها، هم در آدم‌کشی و بدمن‌ها هم در مثلاً دفاع از سینما. هر دو فیلم ادای سازندگان خود را درمی‌آورند و همه آدم‌هایشان که هیچ‌کدام شخصیتی ندارند، یک ادبیات دارند: ادبیات فیلم‌ساز.
فیلم انتلکت‌های امروزی که دست دوم دیروزند، نوستالژی فیلمفارسی دارند و آرزوی گیشه.
وقتی دیگر نشود پز انتلکت دیروزی داد و با عبارت «نمی‌گذارند فیلم بسازم» دل خوش کرد و زنده ماند، چه کار باید کرد؟
«وقتی همه خوابیم» آخر خط است. متأسفم.
2- «سوپر استار» فیلم سطحی اما سرپا و سرحالی است که حد خودش را می‌داند و تماشاگر هم. اما آرام‌آرام شیفته و اسیر خود می‌شود و ملال‌آور. و بعد ناگهان ته فیلم، کل کار را به باد می‌دهد و «معناگرا» می‌شود و بی‌معنا.