شبکه «پویا» اختصاص دارد به کودکان و نوجوانان. در بیشتر ساعات خود انیمیشن پخش می‌کند و در 24 ساعت، یک فیلم سینمایی هم پخش می‌کند که زمان این فیلم‌ها بین 50 دقیقه تا 80 دقیقه است یعنی با زمان واقعی این آثار که فیلم بلند هستند بسیار متفاوت است. این تفاوت را بچه‌ها به خوبی حس می‌کنند چون اکثر این آثار انیمیشن را در شبکه پخش خانگی و با دوبله متفاوت دیده‌اند. حتی گاهی اوقات زمان پخش این فیلم‌ها از زمان پخش قبلی‌شان در شبکه‌های «دو» و «پنج» کوتاه‌تر است. بخش مهمی از این آثار، موزیکال هستند که در دوبله بدل به فیلم‌های غیر ِ موزیکال می‌شوند و در نتیجه جذابیت‌های روایی و سینمایی خود را از دست می‌دهند؛ این در حالی‌ست که نسخه‌های دیگرشان در سیستم پخش خانگی، دارای این مشکلات نیستند.غیر از این ، می‌توان به ساعت پخش آنها در ساعت 9 شب اشاره کرد که نظم استراحت و خواب کودکان را بهم ریخته و اصلاً با ساعت بیداری صبحگاهی آنها برای رفتن به مهد کودک،پیش‌دبستانی یا دبستان در توافق و تعامل نیست. برخی از این انیمیشن‌ها هم اصلاً در طبقه‌بندی سنی، متعلق به این گروه سنی نیستند[اکثراً متعلق‌اند به کشور ژاپن که برای بزرگسالان هم انیمیشن می‌سازد].این مشکل در شبکه‌های «دو» و «پنج» کمتر دیده می‌شود.
شبکه «سلامت» با موفقیت کامل در حال ارتباط با خانواده‌هاست اما باز هم سیاست‌های درج اطلاعات پزشکی در این شبکه متفاوت است با شبکه‌های سنتی تلویزیون ایران یعنی خطوط قرمز آن شبکه‌ها در موارد مشابه هنوز در اوایل دهه هفتاد دچار ایستایی شده است.
شبکه «نمایش» با خطوط قرمز کمتری نسبت به شبکه‌های سنتی و کماکان بیشتر از شبکه پخش خانگی، موفقیت نسبی دارد با این همه وضعیت دوبله نابسامان تلویزیون ایران، این شبکه را در جذب مخاطب همچنان ناپایدار نشان می‌دهد که گاهی با پخش نسخه‌های دوبله شده دهه پنجاه ،گام‌هایی برای رسیدن به پایداری بیشتر در این زمینه برداشته می‌شود.
شبکه«ورزش» همچنان مقهور قدرت شبکه«سه» در پخش زنده مسابقات ورزشی‌ست و حتی در حوزه تحلیل مسابقات هم نتوانسته به این شبکه غیر تخصصی نزدیک شود.
مهم‌تر از همه‌ی این‌ها سیاست‌های متناقض پخش خبر در شبکه‌های تلویزون ایران است که هم در نوع انتخاب خبر و تحلیل آن، هم در شیوه ارائه خبر مشهود است به عنوان مثال خبر جشنواره موسیقی جوان با نشان دادن سازها و مصاحبه کوتاه با علیزاده و ناظری از شبکه «جام جم 1»همراه است در حالی که شبکه خبر نوع برخوردش متفاوت است و در شبکه‌های دیگر هم قصه اصلاً چیز دیگری‌ست. در مورد اخبار خارجی این قصه آن قدر عجیب می‌شود که گاه می‌توان رویکرد خطوط قرمز خبری و شیوه ارائه خبر را در چارچوب‌های مختلف از شبکه‌های عربستان گرفته تا الجزیره و گاه شبکه‌های حرفه‌ای خبری اروپایی و امریکایی متفاوت دید.
تلویزیون ایران در یک کلام هنوز دارای مدیریت متمرکز، سیاست‌های متمرکز و رویکردهای مخاطب‌محور نیست. مشکل هم البته مربوط به خطوط قرمز نیست. باید فکری برای اتاق فکر این رسانه کرد.