مجید جویا: هلندی‌ها سال‌هاست به رام کردن دریا و بهره برداری از آن به نفع خود معروفند (داستان پطرس فداکار را که یادتان هست؟). اما با طرحی که معماری به نام کئون اولتایس ارائه کرده، مردمان سرزمین نارنجی دیگر نیازی به عقب راندن آب دریا نخواهند داشت. در شرایطی که افزایش سطح آب دریا و رودخانه‌ها بر اثر گرمایش جهانی دولت‌های سراسر جهان را بر آن داشته که بر روی مقابله با سیلاب سرمایه گذاری کنند، التاییس خانه خود را روی آب می‌سازد.
این دژ آبی که برای شرکت ساختمانی ONW/BNG GO طراحی شده، ناوگان کوچکی از یک سری آپارتمان لوکس است. این پروژه که کار ساخت و ساز آن اوایل سال بعد شروع می‌شود، شامل 60 واحد در یک آرایش بسیار فشرده است (کمتر از 7 واحد در هر هزار متر مربع). اجرای بخشی از این پروژه مستلزم باز کردن بخشی از سدها و رها کردن آب دریا در مجتمع است. التاییس اشاره می‌کند که در هلند 3500 پولدر (زمین‌های پست ساحلی که با سد بستن از دریا جدا شده و خشک شده‌اند) وجود دارد که ارتفاع آنها کمتر از سطح آب دریا است و با پمپاژ 24 ساعته آب به دریا خشک نگه داشته می‌شوند. پس از قرن‌ها خشک نگه داشتن مصنوعی این منطقه، حال می‌توان به لطف این پروژه جدید؛ که فرش‌واتر (به معنی آب تازه) نامیده می‌شود؛ می‌توان اجازه داد که آب دوباره در اینجا جاری شود و این منطقه را به حالت طبیعی خود بازگرداند.
ساخت و ساز سبک وزن بر روی عرشه اصلی و ارتباطات آسان با زمین، بخشی از این برنامه هستند که آسایشی هم سطح یک برج را برای ساکنانش فراهم کند. پی این بنا را یک بلوک سیمانی بزرگ وسنگین تشکیل می‌دهد که در بر دارنده پارکینگ‌های ساختمان نیز هست. آپارتمان‌ها شامل 180 قطعه ماژولار خواهند بود که همه در اطراف یک حیاط مرکزی آرایش یافته‌اند.
ساخت و ساز در یک اسکله موقتی خشک انجام خواهد گرفت. التاییس می‌گوید وقتی ساختن عمارت به پایان رسید، پمپ‌ها از کار باز می‌ایستند و این مکان غرق در آب خواهد شد. وقتی این پولدر به طبیعت بازگردانده شود، آب تا ارتفاع 2 متر آن را خواهد پوشاند، و پس از مدتی به ارتفاع نهایی 4 متر خواهد رسید. یک پل شناور این دژ را به زمین اصلی متصل می‌کند و دسترسی فوری وسایل نقلیه و ساکنین را فراهم خواهد کرد. معماران این بنا یک پی سیمانی سراسری بسیار بزرگ به اندازه 80 در 140 در 3 متر را برای آن در نظر گرفته‌اند که باعث می‌شود که ساکنین این بنا حرکت آب را حس نکنند.
این بلوک‌های آپارتمانی از طبقاتی با شکل نامنظم و در زوایای عجیب‌وغریبی ساخته شده‌اند که حاصل آن، سایه روشن‌های طاقچه‌ها و پنجره‌ها است. هر طبقه هم نقشه داخلی و فضای بیرونی مخصوص خود را دارد.
البته به نظر نمی‌رسد که این دژ دربر دارنده سری کاملی از فناوری‌های مدرن باشد. نمای خارجی بنا مزین به آلومینیوم است که عمر بالا و هزینه‌های پایین نگهداری آن، مهمتر از هزینه انرژی بوده است. گلخانه‌ها و سقف‌های سبز آن بخشی از محیط زیست است، اما هنوز مشخص نیست که اینها تا چه حد گسترده خواهند بود. برآورد می‌شود که شیوه‌ها و فناوری‌های ذخیره سازی انرژی، موجب کاهش 25 درصدی مصرف انرژی این ساختمان‌ها به نسبت ساختمان‌های متعارف بر روی زمین خواهد شد.
جای شگفتی ندارد که همه واحدهای این بنا، چشم اندازی به آب داشته و هر یک جای مخصوصی برای یک قایق کوچک داشته باشند. این عمارت بخشی از پروژه بزرگ‌تری در همین منطقه دوباره غرق شده است که در نهایت حاوی 6 دستگاه از این ساختمان‌های شناور خواهد بود.
53271