سید عباس عراقچی ، معاون بین الملل وزارت امور خارجه درباره مذاکرات ایران و 1+5 در ژنو از جدیت طرفین سخن گفت که منجر به بررسی جزئیات شده است و درباره تفاوت این دور از مذاکرات با گذشته ، افزود: بعد از مدت ها توانستیم وارد یک مسیر مشترک شویم. سابق بر این مسیرهای متفاوتی را از هم داشتیم، خواسته ها ، نگاه ها و رویکردها متفاوت بود و برای اولین بار در این دور وارد مسیر مشترک شدیم که البته طولانی و پرفراز و نشیب است.
گزیده سخنان وی در برنامه دو نیم ساعت از شبکه خبر را به نقل از مهر بخوانید:
* مهم این است که در پایان دو روز مذاکرات قالب طرح ایران برای ادامه مذاکرات مورد پذیرش طرف مقابل واقع شد. در محتوای طرح اختلاف وجود دارد ، ولی اگرچه آنها مسیر های دیگری را پیشنهاد داشتند، پذیرفتند در مسیر طرح پیشنهادی جمهوری اسلامی ایران حرکت کنند.
* ما نه خوشبین هستیم و نه ذوق زده. ما این مذاکرات را یک نبرد دیپلماتیک می دانیم و معتقدیم همان جنگی که در جبهه های جنگ علیه صدام وجود داشت اکنون نیز وجود دارد. به دشمن اعتماد نمی کنیم چراکه دشمن دشمن است. دیپلمات باید امیدوارد باشد و اگر امیدوار نباشد دیپلماسی پیش نمی رود. اگر دیپلمات ها نا امید شوند ، جنگ آغاز می شود.
* دشمن مدت ها تهدید نظامی کرده است و ملت ایستادگی کرده و باج نداده . آنها می خواهند چیزهایی را که از طریق تهدید و تحریم به دست نیاوردند از روش دیپلماتیک به دست آوردند و ما قطعا اجازه نمی دهیم.
* روزی که وقتش برسد مذاکرات را منتشر می کنیم و مردم خواهند دید که فرزندان آنها چطور از حقوقشان حمایت کردند.
*{در این باره که آمریکایی اذعان داشته اند که طلب بلوکه شده ایران را به طور کامل پرداخت می کنند} این موضوع نیز از سوی برخی رسانه های آمریکایی در قالب فضاسازی رسانه ای دامن زده می شود. آنها می خواهند فضا را تخریب کنند و به انحراف بکشانند تا اذهان مردم را به انحراف بکشانند. بلوکه کردن اموال ایران بخشی از اقدامات ظالمانه بر عیله ملت ایران است. این یک اقدام غیر قانونی است .
*اینکه تدریجی با دفعتا تحریم ها رفع شود بستگی به روند مذاکرات دارد. توافق کردیم که با رویکرد گام به گام به طرف حل مسئله برویم . به دلیل پیچیدگی مسائل برداشتن بک گام دفعتی نمی تواند پاسخگوی مشکل باشد.
*{ فکر می کنید چه زمانی تحریم ها رفع شود}ما با چند محدوده زمانی مواجه هستیم. اول طول مدت مذاکرات است که فکر می کنیم در طول 6 ماه تا یکسال در خصوص همه گام ها به نتیجه برسیم . اگر حسن نیت در طرف مقابل وجود داشته باشد، برای گام اول به بیشتر از سه ماه زمان نیاز نداریم و اگر همین جدیت که مدعی آن هستند و در مذاکرات وجود داشت ، ادامه یابد می توانیم در یک دوره زمانی چند ماهه به پایان برسانیم . پس از این به مرحله اجرایی می رسیم . ما برای هر گام از اول تا آخر دوره زمانی می گذاریم . هیچ مسیر تاریکی نخواهیم داشت . طرح ما این است که گام اول و آخر و هدف نهایی مذاکرات باید از اول مشخص باشد . اگر طرف مقابل در طرح گام به گام به تعهدات خود عمل کند گام بعدی برداشته می شود. همه تحریم ها از جمله تحریم های شورای امنیت باید برداشته شود. برداشتن تحریم ها جزو اهداف مذاکرات است.
*اعتمادسازی از نظر ما رفع تحریم ها است که مورد پذیرش طرف مقابل نیز بوده است . آن ایده قدیمی که توپ در زمین چه کسی است در بازی جدید معنی ندارد. ما تلاش کردیم بازی برد برد را تعریف کنیم ودر بازی برد برد هر دو طرف باید بازی مشخصی ارائه دهند.امیدواریم آقای هگ و بقیه هیأت ها این رویکرد جدید را بهتر درک کنند.
* در داخل نیز کسانی هستند که به شیوه های دیگری از مذاکره اعتقاد دارند.ما احترام می گذاریم . تخریب پسندیده نیست اما از منتقدین منصف داخلی با ارائه دیدگاه هایشان کمک گرفته ایم.
*{درباره محرمانه بودن مذاکرات }اصلا بحث محرم و نامحرم و عدم اعتماد نیست . ما باید از نظر تکنیکی مذاکرات را جلو ببریم . حتما مردم می پذیرند که بعد از نتیجه آنها را مطلع کنیم . امیدواریم روزی همه جزئیات و نوارهای مذاکرات ما پخش شود، نمی گویم عاری از اشتباه هستیم. ولی واقعا با صلابت دفاع کردیم و امیدوارم روزی به اطلاع مردم برسانیم . امیدوارم کسی به دل نگیرد،اتفاقا طرف های مقابل نیز به محرمانه بودن پایبند هستند چراکه پخش شدن جزئیات مذاکره برای آنها نیز مفید نیست. از دوستانی که در داخل نقد می کنند نیز استفاده می کنیم. من هر روز مطالبی را که در سایت ها و... در مورد محرمانه بودن مذاکرات و موضوعات دیگر مطرح می شود را مطالعه می کنم و دغدغه های بچه های خودمان و بسیجیان را درک می کنم ولی از انها می خواهم که صبر کنند.
*{ درباره وضعیت جسمانی وزیر امور خارجه } خیلی برای ایشان در طول سفر ناراحت شدم، به عینه می دیدم که درد می کشد . در نیویورک فشار کار سنگین بود. فردای شبی که نیویورک بازگشتیم ، من ظهر سرکار رفتم ولی ایشان از 9 صبح سرکار رفت و به رئیس جمهور گزارش داد. بدن ایشان آماده بود و آن روزی که تیتر یکی از روزنامه ها را دید خیلی برایش سنگین بود. من خودم به ایشان گفتم که تیتر فلان روزنامه را دیدید که کاش نمی گفتم، وقتی تیتر را دید خیلی ناراحت شد. تلفن را گرفت و با آقای بروجردی صحبت کرد. زمانی که داشت صحبت می کرد درد کمر آغاز شد و دست خود را به کمر گرفت. بعد از ظهر همان روز که برای جلسه دیگری رفتیم دیگر نمی توانست بایستد و کاملا خوابیده بود . با اینکه پزشکان گفتند که باید استراحت مطلق داشته باشد ، به خاطر مذاکرات ژنو به دستور پزشک عمل نکردو جلسات را داشت. به ژنو هم آمد و سفر خارجی هم سخت است. محل مذاکرات نیز طبقه دوم بود و واقعا درد کشید. خودش اینجا نیست ولی خدایش هست، دوستانی که بی مهری می کردند بدانند که من از نزدیک درد کشیدن ایشان را می دیدم. زمانی که برای نشست خبری پایانی می آمدیم اصرار داشت که مسافت بین محل مذاکرات تا نشست را حتما پیاده بیاید تا کسی با ویلچز عکس نگیرد اما واقعا سخت بود و من اصرار کردم که از ویلچر استفاده کند و ایشان نیز از سر ناچاری قبول کرد.
/2929