اصل سند:
1- چشم انداز صنعت خودرو در افق ١٤٠٤:
در راستای سند چشم انداز جمهوری اسلامی ایران در افق ١٤٠٤ ابلاغی مقام معظم رهبری "دست یافتن به جایگاه نخست اقتصادی، علمی و فناوری در سطح منطقه آسیای جنوب غربی با تاکید بر جنبش نرم افزاری و تولید علم"، صنعت خودرو به عنوان پیشتاز و لکوموتیو صنعت کشور از طریق ایجاد توانمندی‌ها و قابلیت‌های علمی، فنی و ... می‌تواند در دستیابی به چشم‌انداز کشور ایفای نقش نماید. بر این اساس چشم انداز صنعت خودرو به شرح زیر تعیین می‌شود:
دستیابی به جایگاه نخست صنعت خودرو منطقه، رتبه پنجم آسیا و رتبه یازدهم در جهان از طریق رقابت‌پذیری مبتنی بر توسعه فناوری.
راهبردهای دستیابی به چشم‌انداز فوق عبارتند از:
١ـ ١ پایگاه تولید خودرو با علامت تجاری داخلی، مشترک یا جهانی در منطقه با تاکید بر صادرات محصولات تولیدی
1 ـ ٢ پایگاه تولید قطعات و مجموعه‌های خودرو با علامت تجاری معتبر داخلی یا جهانی در منطقه، با تاکید بر مزیت رقابتی
١ ـ ٣ جذب سرمایه‌گذاری داخلی و خارجی ( مستقیم یا مشترک ) در راستای جذب فناوری‌های نوین و توسعه صادرات
١ ـ ٤ پایگاه مراکز طراحی، آزمون و خدمات مهندسی خودرو در منطقه
نقد:
نویسندگان این سند احتمالا (البته به درست) از کشورهایی که در صنعت خودرو پیشرفت مناسبی داشته‌اند الگوبرداری کرده‌اند. با این گمان، برنامه‌های عملیاتی آنها برای رسیدن به توسعه پایدار مورد توجه قرار گرفته است. اما آنچه مهم است اینکه به بسترسازی تا چه اندازه توجه شده است؟
اینکه ما بستر لازم برای رسیدن به این جایگاه‌ها را داشته باشیم آنقدر اهمیت دارد که فقط برای آن سند استراتژی جداگانه‌ای تهیه شود. نبود استراتژی سیاسی جهت ایجاد محیط رقابتی همچون عضویت در سازمان تجارت جهانی، پیمان‌های منطقه‌ای و جهانی با توجه به تحریم‌ها از یک سو و مباحث فنی صنایع خودرو و قطعه‌سازی از سوی دیگر باعث بدبینی نسبت به اهداف آن شده است. نباید فراموش کرد داشتن اهداف افتخارآمیز با رسیدن به اهداف افتخارآمیز بسیار متفاوت است. اگر واقعا سرمایه‌گذاری خارجی مهم است چرا با رنوپارس آنگونه برخورد می‌شود که یکبار وزیر از حذف آن سخن بگوید و معاونش از ناشی‌گری؟
پایگاه مراکز طراحی، آزمون و خدمات مهندسی خودرو در منطقه که به عنوان راهبرد مطرح شده داستان دیگری است که سوالات بسیاری بوجود می‌آورد. اقتصادی بودن آن با توجه به هزینه سنگین، قابل بحث است. ابعاد فنی این مرکز نیز که بدون حضور خودروساز خارجی نمی‌تواند از منطقه کار قبول کند موضوع دیگری است. بحث راه‌بردها البته فراتر از آن است که در چشم‌انداز مطرح شود اما فقط یک سوال: اگر قابلیت‌های علمی و فنی اهمیت دارد چرا در همکاری‌های سازمانی (بخش چهار سند) و در بحث ذینفعان، سخنی از دانشگاه‌ها نیست؟