به گزارش خبرآنلاین، منصور ضابطیان درباره نقش رسانه ملی در ترویج کتاب و افزایش علاقه مردم و مخاطبان به کتابخوانی می گوید: «نباید فراموش کنیم گسترش فرهنگ کتابخوانی در کشور فقط منوط به حضور در رسانه نیست.» متن این یادداشت که پایگاه اطلاع رسانی سوره مهر منتشر کرده، بدین شرح است:
«اظهار نظر درباره نقش برنامه‌های رسانه ملی در ترویج و تبلیغ کتاب به این بستگی دارد که بتوانیم همه برنامه‌های رسانه ملی را رصد کرده باشیم، تا بتوانیم یک نظر منصفانه بدهیم. ولی با یک نگاه گذرا و با یک نگاه غیر آماری به برنامه‌های تلویزیون می‌بینیم برنامه‌های که به نوعی درباره کتاب مشخصاً تهیه شده باشد و در آن به تبلیغ کتاب پرداخته باشد کم نبوده. اما خوب نباید فراموش کنیم گسترش فرهنگ کتابخوانی در کشور فقط منوط به حضور در رسانه نیست، بلکه ده‌ها و صدها فاکتور دیگر نیز در این زمینه وجود دارد که درباره هر کدام از آن‌ها می‌توان به صورت مفصل صحبت کرد که چه رویکردهایی به ترویج و تبلیغ کتاب منجر می‌شود.
درباره تبلیغ کتاب در رسانه ملی نظرهای بسیاری ارائه شده است، اما سؤالی که مطرح می‌شود این است که چند شبکه تلویزیونی در جهان را می‌توان نام برد که کتاب را مانند چیپس و پفک تبلیغ می‌کنند؟ شما هر شبکه تلویزیونی در هر جای جهان را مدنظر بگیرید می‌بینید تبلیغ کلاهای مصرفی، لوکس و... را در برنامه‌های خود دارند، اما هیچ‌وقت تیزر تبلیغاتی درباره کتاب را در شبکههای معتبر دنیا نمی‌توان دید.
پس این مورد یک اپیدمی بین‌المللی است و نمی‌شود فقط رسانه ملی را متهم کنیم که به تبلیغ چیپس و پفک اکتفا می‌کند. در واقع تبلیغ یک رویکرد تجاری است که اگر ناشری یا نویسنده‌ای توانایی مالی آن را داشته باشد، می‌تواند کتاب را نیز در صحنه تبلیغات رسانه دیداری و شنیداری بیاورد.
نکته‌ای که در تبلیغ کتاب در رادیو و تلویزیون باید مد نظر باشد این است که بدانیم تبلیغ کتاب باید در برنامه‌های پرمخاطبِ پر بیننده و شنونده انجام شود تا در برنامه‌ای که بیننده و شنونده کمتری دارد. در واقع این برنامه‌ها هستند که مخاطبان را تعیین می‌کنند نه شبکه‌ها و رسانه‌ها. وقتی شما یک محصول خوب ارائه می‌دهید، دیگر فرقی نمی‌کند که در کجا آن را ارائه می‌دهید. البته اینکه به خاطر بحران کتاب نخواندن بیاییم خط‌کشی‌های سطحی را مبنی بر این ترسیم کنیم که مثلاً کتاب باید در رادیو تبلیغ شود زیرا رادیو رسانه خاص است و تلویزیون رسانه عام است و از این قبیل باید و نبایدها اشتباه است یا اینکه بگوییم مثلاً کتاب صرفاً باید در فضای مجازی تبلیغ شود. به‌هیچ‌وجه چنین ادعاها و خط‌کشی‌هایی درست نیست. هر کسی در هر کجا که می‌تواند باید به تبلیغ و ترویج کتاب اقدام کند. به خاطر گسترش فرهنگ کتابخوانی هر فردی که دستی بر آتش دارد ـ اعم از خبرنگار، افراد فعال در رسانه‌های دیداری و شنیداری و... ـ باید آستین‌هایش را بالا بزند.
من تصور می‌کنم برنامه «رادیو هفت» در امر ترویج کتاب و کتابخوانی موفق بوده است. البته این موفقیت مبتنی بر آمار نیست که مثلاً بگویم میزان کتابخوان این‌قدر است و بعد از برنامه هفت به این تعداد رسیده. به‌هیچ‌وجه چنین امری مد نظرمان نیست. اساساً هم چنین آماری وجود ندارد و کسی هم نمی‌تواند چنین آماری بدهد. ولی همین که وزارت ارشاد ما را در سال 1392 به‌عنوان بهترین برنامة تلویزیون در حوزه ترویج و گسترش کتاب و کتابخوانی انتخاب کرده است، نشانه خوبی است که نشان می‌دهد توانسته‌ایم در حوزه فرهنگ کتاب و کتابخوانی اثرگذار باشیم. با وجود این خوشحالی، در کمال تأسف به قدری از ماجرای کتابخوانی عقب هستیم و این‌قدر کتاب در کشور مظلوم واقع شده که چه «رادیو هفت» و چه ده‌ها برنامه شبیه رادیو هفت هر چقدر هم که تلاش بکنیم باز هم از آن چیزی که باید باشیم عقب‌تریم، ولی خب آب دریا را گر نتوان کشید، لیک به قدر تشنگی باید چشید.
6060