*امید می‌رفت که جبهه اصولگرایان به عنوان بزرگترین بازیگر یازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری که «بیشترین» ادعای تبعیت از مقام رهبری را دارند. رفتار انتخاباتی گروه‌های زیر مجموعه این جبهه را مورد تحلیل و آسیب‌شناسی صاحب‌نظران قرار دهد و تجربه تلخ شکست گذشته را چراغ راه آینده نماید که شهامت قبول اشتباه می‌توانست اصلاح‌کننده راه در پیش رو باشد.
متاسفانه عدم رغبت برای برگزاری جلسات مشترک روسای قوم و اظهارنظر فردی از آنها مبنی بر اینکه «من به تکلیف خودم عمل می‌کنم»[اشاره به نظر آیت الله مصباح یزدی] و همچنین عدم حضور بعضی گروه‌های زیرمجموعه این جبهه در جلساتی که از طرف رئیس سیاستگذاری یکی از نهادهای عمومی کشور، که این جلسات را به عنوان «شخصیت حقیقی»!! خود برگزار می‌نماید [اشاره به حجت الاسلام تقوی رئیس شورای سیاستگذاری ائمه جمعه کشور]نشان نمی‌دهد که تنبهی در این دوستان حاصل شده باشد.گرچه اشتباه آنها به قدری بزرگ و استراتژیک بود که بدون آسیب‌شناسی نیز مشخص بوده است.
در آن مقطع استراتژی نظام ـ البته در اکثر انتخابات نیز چنین بوده است ـ در رابطه با برگزاری انتخابات مشارکت حداکثری مردم و بالطبع ضرورت حضور سلیقه‌های مختلف طرفدار نظام ـ در شرایطی که کشور مورد «تحریم» و «تحدید» دشمنان قرار دارد ـ در صحنه و حفظ و یکپارچگی ملت در حین کثرت آرای آنان بوده و هست صد افسوس این سیاست نه تنها از طرف برخی از سران جبهه خودی درک نشد بلکه تحلیلی داده شد که در شرایط فعلی باید رقابت در داخل جبهه اصولگرایان صورت گیرد. حال با این رقابت درون گروهی چگونه امکان مشارکت حداکثری تحقق می‌یافت؟! سوالی است که هرگز حضرات به آن پاسخ نداده‌اند.
* اگر پذیرفته باشیم که هر یک از چهار کاندیدای منتخب به جبهه اصولگرایی می‌توانست حداقل بخشی از مطالبات اصولگرایان را نمایندگی نماید و منتخب یازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری با آنکه عضو جامعه روحانیت بوده و پله‌های ترقی را نیز از جناح راست طی نموده، ولیکن در آن دوره رقیب سرسخت آنان محسوب می‌شده است. حال چنانچه اصولگرایان در راستای استراتژی نظام حرکت کرده بودند و یکی در صحنه می‌ماند و بقیه انصراف می‌دادند یعنی همان کاری که رقیب‌شان انجام داد ـ منافع اسلام و مسلمین بهتر حفظ نمی‌شد؟! و موقعیت بهتری برای ورود به رقابت‌های بعدی که مجلس دهم باشد برخوردار نمی‌بودند؟
17302