پس از اینکه رمان پرقدمت سولومون نورتاپ توسط جان رایدلی به یک فیلمنامه‌ی داغ تبدیل شد،انگلیسی‌ها با تبلیغ وسیع نسبت به تولید سینمایی این پروژه اقدام کردند و اصلا قرار نبود که این فیلم شریک تجاری داشته باشد.
پیش از این در آمریکا در سال 1984 یک اقتباس تلویزیونی نیم بند از رمان سولومون نورتاپ صورت گرفته بود اما هرگر در سینما از این رمان استفاده‌ای نشده بود.به هرحال آمریکایی ها نیز به سبب مسائل سیاسی و فرهنگی پایشان به این پروژه باز شد تا با تبلیغات پس از تولید فیلم، بدون اشاره ای مستقیم ؛رئیس جمهور فعلی به نوعی سمبل برده های آزاد معرفی شود.
با این منت که دنیای متمدن و سیاست مداران سفید پوست باعث این آزادی شده‌اند.وکار به جایی رسیده که حتی یک رنگین پوست می تواند رئیس جمهور ایالات متحده نیز بشود.
نکته دیگر ماجرا در تهیه کنندگی مشترک این فیلم،ورود یک چهره سرشناس و موجه از سوی هالیوود به این پروژه است.براد پیت به عنوان یکی از این تهیه کنندگان و بازیگر نقش فرعی به این پروژه پیوست و دست برقضا در شب اسکار هشتادو ششم دیدیم که در کنار استیو مک کوئین سیاه پوست ایستاد و هر دو به مجسمه اسکار رسیدند.
فیلم 12 سال بردگی البته یک فیلم بیوگرافیک خوش ساخت است.یعنی شما از دیدن یکباره آن اذیت نمی شوید.اما در مقام یک فیلم هنری و یا حتی اسکاری؛ شاید اینگونه نباشد.فیلم سرشار از داستانک های زائد و بی خود است.
حتی حضور براد پیت نیز قابل تعریف نیست.او به یکباره از ناکجاآباد به داخل فیلم فرستاده می شود و پیامبرگونه! با برده های سیاه پوست صحبت می کند و بعدش می رود رد کارش!امثال چنین کاراکترهای زائدی در 12 سال بردگی فراوان است.
مسئله دیگر که بسیار توی ذوق می زند؛نمادگرایی سرسام آور و غیر موجه در جای جای فیلم است.شعار دادن های دل بهم زن و گفتگوهای اینچنینی به ویژه در زمان حضور سولومون در مزرعه پنبه واقعا گزافه گویی است و هیچ نقشی در پیشبرد روند شکل گیری داستان ندارند.
با اینهمه ملودرام تاریخی 12 سال بردگی برای اسکار 86 نامزد دریافت 9 جایزه اسکار شد که به دو مجسمه ی بسیار مهم نیز دست یافت:بهترین فیلم سال و بهترین فیلمنامه ی اقتباسی.
مسلما 12 سال بردگی از آرگو و میدان بلا(قفسه درد) بهتر بود اما هرگز فیلمی در کلاس اسکار نبود.فقط کم مانده بازهم میشل اوباما و یا حتی آقای رئیس جمهور به مانند اسکار 85 از اتاق معروف سیاسی کاخ سفید ،به صورت زنده به سالن زیبای دالبی تیه تر لس آنجلس می آمدند و جایزه بهترین فیلم را به برندگان تقدیم می کردند.کاری که سال گذشته دقیقا برای فیلم آرگو انجام شد.
نمایی از فیلم 12 سال بردگی که در اسکار 2014 به عنوان بهترین فیلم سال برگزیده شد