برای مطالعه بخش‌های قبلی «شبهات آپولو» به لینک‌های زیر مراجعه کنید:
بخش اول: آیا انسان واقعا به ماه سفر کرد؟
بخش دوم: دروغ 30,000,000,000 دلاری سفر به ماه از کجا شروع شد؟
بخش سوم: ماجرای پرچمی که خودجوش روی ماه تکان خورد!
بخش چهارم: فضانوردان آپولو چطور از کمربند وان‌آلن رد شدند و زنده ماندند؟
بخش پنجم: اگر سفر انسان به ماه واقعی است، چرا هیچ ستاره‌ای در آسمان ماه دیده نمی‌شود؟
پوریا ناظمی: یکی دیگر از مسایلی که طرفداران «دروغ بودن سفر انسان به ماه» مطرح می‌کنند، این است که در هنگام فرود ماه‌نشین موتور اصلی این فضاپیما نیروی معکوسی را تولید می‌کرده است. این نیرو و خروجی گاز از نازل آن باید حفره‌ای را در زیر سفینه و در محل فرود ایجاد کند اما در عکس‌ها نشانی از این حفره نیست. چطور ماه‌نشین بدون ایجاد چنین حفره‌ای فرود آمده است؟
شرح عکس: نمایی نزدیک از سطح زیر موتور ماه‌نشین ایگل، ماموریت آپولو11
پاسخ این شبهه هم چندان دشوار نیست. تصور کنید خودرویی را می‌رانید که با سرعت 100 کیلومتر بر ساعت در بزرگراهی در حال حرکت است. زمانی که تصمیم به توقف در پارکینگ کنار این بزرگراه می‌گیرید، آیا با همان شتاب وارد پارکینگ می‌شوید؟
در شرایط عادی شما سرعت خود را کاهش داده و کم‌کم به حالت توقف در می‌آیید و برای این کار قدرت موتور خود را کاهش می‌دهید. فضانوردان ماه‌نشین نیز چنین کاری را انجام دادند و پیش از آنکه فرود بیایند، نیروی موتورهای خود را کاهش دادند تا به آرامی بر سطح ماه بنشینند. موتورهای ماه‌نشین قادر بودند رانشی معادل 44.5هزار نیوتن / 10هزار پاوند تولید کنند. فضانوردان در هنگام فرود قدرت پیشرانشان را به 3000پاوند رانش / 13.35 کیلونیوتن کاهش داده بودند.
فیل پلیت نویسنده وبلاگ بدآسترونومی در مجله دیسکاور، در این باره محاسبه‌ای را انجام داده است. براساس محاسبه او قطر نازل ماه‌نشین 57 اینچ / 137 سانتی‌متر بوده است. بنابراین مساحت این نازل معادل 2300 اینج مربع / 14838 سانتی‌متر مربع می‌شود و در نتیجه فشاری که بر سطح زیر نازل وارد می‌شده، 1.5 پاوند رانش بر هر اینچ مربع یا 9هزار پاسکال بوده است. (برای مقایسه، فشار هوا در سطح دریا حدود 100هزار پاسکال است)
این فشار به تنهایی فشار اندکی است، اما نکته دیگری هم باید به آن اضافه کرد و آن این‌که بار دیگر ما در حال صحبت درباره ماه هستیم. در ماه فشار جو وجود ندارد و با محیط تقریبا خلأ مواجه هستیم. برروی زمین وجود هوا در جو باعث می‌شود تا شعله خروجی از نازل در یک محل متمرکز شود، اما در حالت خلأ به دلیل نبودن هوا و نبودن فشار جو، گازهای خروجی بلافاصله پس از خروج از نازل پراکنده می‌شوند. به همین دلیل فشاری که به سطح زیر نازل ماه‌نشین وارد می‌شده در مقایسه با زمین بسیار کمتر شده و عملا دلیل برای به وجود آمدن حفره‌ای در زیر ماه‌نشین وجود ندارد.
یک سوال دیگر درباره گردوخاک!
سوال دیگر طرفداران دروغ بودن سفر به ماه این است که غبار سطح ماه در اطراف محل فرود در اثر فرود می‌بایست پراکنده شده باشد، پس جای پای فضانوردان در کدام غبار شکل گرفته است؟
شرح عکس: باز آلدرین، فضانورد آپولو-11 در کنار یکی از پایههای ماه‌نشین ایگل
بازهم کسانی که اصرار به دروغ بودن این سفر دارند، زمین و ماه را دارای شرایط یکسانی فرض کرده‌اند. در روی زمین اگر در یک اتاق پر از غبار گام بگذارید و یا سطح غبار گرفته را فوت کنید، غبارها در اثر جریان هوایی که شما تولید می‌کنید به مسافتی آن سوتر به پرواز درمی‌آیند. به عبارت دیگر آن‌چه غبارها را از روی سطح غبارگرفته به حرکت در می‌آورد و جابجا می‌کند، جریان هوایی است که دمیدن شما آن را به وجود می‌آورد. به ماه برویم. در ماه جوی وجود ندارد، در نتیجه هوایی وجود ندارد و در نتیجه جریان هوایی وجود ندارد. به همین دلیل زمانی که ماه‌نشین می‌خواهد فرود بیاید، تنها ذرات غباری به هوا برمی‌خیزند که دقیقا تحت تاثیر خروجی نازل قرار داشته باشند و یا ذراتی که به واسطه ذرات اولیه به آن‌ها نیرویی وارد شده باشد. بنابراین عملا تنها بخش کوچکی از غباری که دقیقا در زیر موتور ماه‌نشین قرار داشته، جابجا شده و در بقیه نواحی اطراف محل فرود، غبارها دقیقا همان جایی که بوده‌اند باقی می‌مانند. در واقع حتی فرود باعث می‌شود که اندکی بر ضخامت غبار در اطراف محل فرود و جایی که فضانوردان هنگام خروج از ماه‌نشین بر ماه پای می‌گذارند افزوده شود.
در بخش‌های بعدی «شبهات آپولو»، بررسی دلایل طرفداران دروغ بودن «سفر انسان به ماه» را ادامه خواهیم داد. بخش هفتم «شبهات آپولو» را فردا در خبرآنلاین بخوانید.
5353