اين روزها و در جريان معرفي وزير جديد علوم كه قرعه به نام محمود نيلي احمدآبادي خورده، دوباره ولوله‌اي در ميان بهارستان‌نشينان به راه افتاده است. باز هم دور در دست پايداري‌ها و اعضاي فراكسيون اقليت است و آنها تلاش مي‌كنند حداكثر تلاش خود را براي متقاعد كردن عناصر فراكسيون اكثريت به كار ببرند و آنها را در دادن رأي كبود همراه خود كنند.
نامزد مجلسي‌ها كيست؟
اقليت پرقدرت مجلس، آيا در مخالفت‌هاي خود با فرجي‌دانا و پيش از آن ميلي منفرد و حالا نيلي احمدآبادي فقط نگاه منفي دارد و مي‌خواهد نامزدهاي نوخاسته از دولت را رد كند يا در پشت رأي «نه» و اظهارنظرهاي منفي و تند، پيام خاصي دارد؟
به نظر می رسد جناح مخالف،دستش براي معرفی نامزد وزارت برای اين وزارتخانه خالي نيست و چهره‌هايي را براي تصدي وزارت در چنته دارد و اگر از سوي روحاني، چراغ سبزي مشاهده كند، او را معرفي می كند.
اين چهره قطعاً نه تنها نمي‌تواند وزير دولت‌هاي نهم و دهم باشد (كامران دانشجو، محمدمهدي زاهدي) بلكه بايد سابقه مخالفت و حتي درگيري با احمدي‌نژاد نيز داشته باشد و يا حداقل پيشينه مخالفت در يكي، دو سال آخر دولت او در پرونده‌اش ديده شود.
گرچه چهره‌هاي دانشگاهي مقتدري در ميان اصولگرايان (مثل عباسپور، نجابت، غفوري‌فرد و...) وجود دارند، اما به نظر مي‌رسد از نگاه جناحي كه به گزينه‌هاي روحاني«نه» مي‌گويد، حدادعادل گزينه تمام عيار و صددرصدي باشد.
معرفي حدادعادل شايد از نظر فراكسيون اكثريت مجلس نيز مورد پذيرش قرار گيرد اما معلوم نيست رئيس مجلس هفتم و نماينده اول مردم تهران نيز حاضر است اين سمت را در صورت پيشنهاد بپذيرد؟ به ويژه آنكه از هم‌اكنون فضاي انتخاباتي مجلس آينده وضوح ندارد و معلوم نيست او بدون دردسر بتواند بازهم به عنوان نماينده اول تهران، روي صندلي سبز بهارستان بنشيند.
و دست آخر اينكه آيا حسن روحاني اين آمادگي را دارد كه سكان وزارتخانه كليدي را به چهره‌اي اصولگرا كه رقيب انتخاباتي‌اش هم بود، بسپارد؟
1717