داریوش سعیدی - خبرگزاری خبرآنلاین ؛ بعد از بازی آرژانتین که تیم ملی آن شکلی بازی کرد و با بدشانسی و ناداوری باخت، خیلی از همان آدم ها و مسولان، گفتند: «مگر تیم ملی جلوی آرژانتین چیکار کرد؟!» ظاهرا آنها به این نتیجه رسیده بودند مردم ایران چیزی از فوتبال نمی فهمند. این تزریق تفکر اما معکوس نتیجه داد و همین منتقدانی که قبل و بعد از بازی آرژانتین رنگ عوض کردند، به تفکرات مردم و حمایت های آنها از کروش و تیم ملی باختند. اما حالا با بازی ذوب آهن و فنرباغچه، بیشتر کروش و تیم ملی را باور می کنیم. اینکه چرا ایران باید مقابل تیم های تراز اول دنیا تدافعی بازی کند. به گفته گل محمدی ذوب آهن مقابل فنرباغچه تهاجمی بازی کرد و مالکیت توپ و زمین را در اختیار داشت. ولی داشتن مالکیت زمانی ارزشمند است که تیم شما برنده از بازی خارج شود. اصل، نتیجه گیری است نه مالکیت. این باوری است که کروش به تیم ملی تزریق کرد تا ایران در جام جهانی آنطور بازی کند. در همان جام جهانی و در بازی بوسنی بود که تیم ملی تصمیم گرفت تهاجمی بازی کند و نتیجه آن شد که دیدید. گویا بعضی ها در فوتبال ایران توهم دارند و فکر می کنند همچنان تیم هایی چون امارات و قطر باید جلوی ایران 5 تایی شوند. ظاهرا آنها توقع دارند ایران جلوی تیم های بزرگی چون نیجریه و آرژانتین با این پتانسیلی که دارد، هجومی بازی کند. اما بازی ذوب آهن و فنرباغچه که هر دو در یک دوره تمرینات خاص (بدنسازی) هستند، نشان داد فوتبال ایران حتی مقابل تیم های درجه دو اروپایی حرف چندانی برای گفتن ندارد؛ مخصوصا اگر بخواهد هجومی بازی کند. فراموش نکنیم ذوب آهن فصل قبل یکی از بهترین تیم های لیگ برتر بود و در نهایت قهرمان جام حذفی هم شد. حالا فرقی نمی کند ذوب آهن باشد، نفت یا هر تیم دیگری. هر تیم ایرانی که مقابل تیم های اروپایی مثل ذوب آهن انتحاری بازی کند، نتیجه اش همین می شود که دیدید.
4141